Nieuws,
na een woelige week is het er vanmorgen van gekomen: staatsgreep bij onze noorderburen in Honduras. In Belgie misschien minder hot dan het laatste nieuws over het sterrenmeisje, maar lijkt mij toch interessant.
Eerste probleem hier is de juiste informatie vinden. Vaak is er geen informatie en als er dan informatie is, best eerst de bron bestuderen. Ik probeer het een beetje te duiden.
Het is zo dat meneer Zelaya, de president een referendum wilde organiseren, de befaamde 'vierde urne'. Wat hij daarin wilde vragen is een beetje stof voor discussie. Het gaat over veranderingen in de grondwet. Deze zouden ten goede moeten komen aan de armere bevolking. Anderen zeggen dat het puur gaat over het verlengen van zijn ambtstermijn. Momenteel kan een president geen 2 opeenvolgende termijnen hebben uitdoen in Honduras.
Waarschijnlijk zullen beide wel voor een stuk waar zijn...
Het leger wilde niet meewerken aan het organiseren van het referendum en in de loop van de week werd de top ontslagen door de president. Vanmorgen heeft het leger dan maar aangeklopt bij meneer Zelaya en hij zou nu ontvoerd zijn naar Costa Rica. Das wel een mooi land naar het schijnt...
Honduras is een dik uur naar het noorden vanuit Esteli. Normaal ga ik er zaterdag naartoe voor een ontmoeting tussen 2 projecten van collega's. Hopelijk blijft het allemaal een beetje tranquilo.
Maite is een collega die in Honduras zit. Ook zij probeert het allemaal een beetje uit te leggen: http://mayalaviajera.blogspot.com/
Vele grz!
zondag 28 juni 2009
maandag 22 juni 2009
Casa 'den zoeten inval'
Hola guapos y guapas,
Vele groetjes!
vandaag stel ik ne keer ons huis voor. Ik woon er nu 2 weken en sinds vorig weekend ben ik echt geinstalleerd.
Ik woon samen met Evelien en Nadine. Evelien is ook belga en werkt hier net als ik voor Volens, wel in een ander project. Nadine is duitse en werkt hier voor Funarte, project waar iedereen altijd een schilderborstel in zijn hand heeft. Ze doen educatieve workshops aan de hand van kunst. We delen een keuken en leefruimte onder een soort afdak. Het is er gezellig zitten want heel open richting de tuin. (wildernis) Naast ons wonen 2 duitsers Tombra-Larissa en catalaan Guillermo. (zowaar ne catalaan waar je ook spanjaard tegen mag zeggen)
Op de foto Evelien met Juan. Evelien weet van aanpakken. Donderdag zei ze dat ze wel goesting had om ne moto te kopen. De foto is genomen op zaterdag.
De sfeer is relax. Tis een komen en gaan van mensen, ne zoeten inval dus. Vooral rond etensuur zijn we heel populair. Hier in Esteli kent iedereen iedereen en nieuws gaat vlug de ronde. Naast een meiske lopen op straat, daar heb je sanderendaags best een uitleg voor.
Mijn kamer is eindelijk in orde. Heb een coole kast gevonden die nu iets minder muf ruikt na azijnbehandeling. Mijn badkamertje is schimmelvrij en geschilderd. Nu nog een nieuwe elektrische douchekop en dan is het gedaan met koude douches.
In Nicaragua moet 50 procent van de bevolking rondkomen met minder dan 2 dollar per dag. Dit voel je dagelijks, er wordt gestreden voor elke dollar. Dit weekend kwamen 2 jonge gasten aankloppen. Ze hadden gezien dat ons voortuintje er vuil bij lag. Ze stelden voor het op te kuisen in ruil voor een beetje geld. Het helpt ze op de lange termijn niet veel vooruit maar weigeren was toch onmogelijk. Liever zo dan dat ze iemand bestelen.
Andere anekdote is die van ons huurgeld. Het is zo dat elke huurder z'n huur betaalt aan de zus van de verhuurder. Die woont in Managua en komt bijna nooit in Esteli. Nu ik erbij gekomen ben ontvangt de vrouw dus 3 keer huurgeld in plaats van 2 keer. Belde ze dit weekend met de melding dat de verhuurder misschien zou komen. Voor ons geen probleem maar voor haar wel. Blijkt dat ze niet doorzegt aan haar broer dat er een huurder bij is. Zo kan ze mijn deel volledig in haar eigen zak steken....
Ondertussen wordt ook meer en meer duidelijk wat mijn taken zullen zijn binnen het project. De inloopperiode is gedaan. De show kan beginnen... Later meer daarover.
Vele groetjes!
Hans
Ps: interessant artikel naar aanleiding van 30ste verjaardag van de revolutie op mo.be, onder andere met commentaar van Maribel, Volenscollega
maandag 15 juni 2009
Somos locos por la vida...
Hola amigos,
nicanieuws! Ondertussen ben ik hier al bijna 3 weken, de tijd vliegt.
Sinds woensdag woon ik op mijn definitieve stek. Afscheid genomen van doña Edna, ze was er niet goe van. Hieronder ne foto van haar in betere tijden en van huisgenote July die haar Jemense hoofddoek aan Greyley heeft. (Grizzley als ze het niet hoort)
Ik woon nu samen met Evelien, ook jonge cooperante van Volens en Nadine, een duitse. Eenvoudig maar met een supertoffe leefruimte en keuken: er is gewoon een dak boven, maar geen muur richting de tuin, heel open. De muren zijn beschilderd door een of andere artiest, muy bonito.
In mijn kamer heb ik een prive-badkamertje. Het zwarte schimmel is er al van de muren gewassen, deze week volgt nog een schilderbeurt en hopelijk kan ik Nadine overtuigen om er een zonsopgang in te schilderen. Op mijn zinken dak valt af en toe een mango, gevolgd door een semi-hartstilstand en dan schiet een mens al eens wakker.
Bij deze geef ik ons adres. Adressen, dat is hier een verhaal apart. Ze werken met referentiepunten. Vanaf daar tel je dan het aantal blokken richting noord, oost,... Wel vervelend om dan het exacte huis te vinden. Ook vervelend als je die referentiepunten niet kent en nog vervelender als die referentiepunten niet meer bestaan. Zo kan je ons adres ook zo schrijven: 'donde fue el cabano, media cuadra al norte' = vanaf waar de cubaan geweest, een halven blok naar het noorden.
Soms schrijft men nog iets bij om het exacte huis aan te duiden. In ons geval is dat: tegenover het huis met 2 verdiepingen. Jaja, hier is dit niet vanzelfsprekend....
Hans Maesen
White House Pizza
1 cuadra y media al sur
(frente de la casa con 2 pisos)
Esteli - Nicaragua
Vorige week ganse week in een cursus gezeten over SEMSE. Das een systeem voor opvolging en evaluatie van projecten, heel interessant. De cursus werd gegeven door Herman, die methodologisch cooperant is van Volens. Dit wil ongeveer zeggen dat hij de lokale partners ondersteunt in de organisatie van hun project. (knipoog naar Brussel: goed uitgelegd?) Ook heel interessant om collega's van over gans Centraal Amerika te ontmoeten.
Ik hoorde dat een collega, Heleen, nog in Burkina Faso gewerkt had. Ze kon haar ogen niet geloven toen ik vertelde dat ik hier een SoBeBra liggen had. Das een pint uit Burkina, was een afschiedscadeau geweest. (merci Betty) Savonds samen uitgedronken, was waarschijnlijk de eerste SoBeBra die gedronken is geweest in Nicaragua. Kwist niet dat een afrikaanse pint iemand zo gelukkig kon maken, haha.
Ondertussen al heel wat volk leren kennen. Esteli is een stad van 100 000 man, maar als je in de straten wandelt, kom je altijd wel iemand tegen. Ondertussen ben ik hier ook al op de radio vernoemt geweest. Een collega van Los Pipitos vond het een goed idee om de diefstal van mijn camera te laten omroepen. Blijkt dat echt bijna iedereen naar die 'anuncios' luistert. Dat is een soort nieuws om 7u, 12u en 18u of zo met lokaal nieuws. Toen ik smorgens aankwam op Los Pipitos hadden al mijn collega's het gehoord.
Ook al gehoord:
Hans? Den dezen waarvan ze zijn camera gepakt hebben?
Ondertussen begin ik ook mijn leven buiten het werk te ontdekken. Ik van plan ne gitaarleraar te zoeken, via een collega zal ik waarschijnlijk in een voetbalploeg spelen en in het weekend zou ik graag de bergen rond Esteli verkennen. Ik was ook van plan om wekelijks te gaan dansen met Edna, maar na de eerste sessie ben ik beginnen twijfelen. Miljaar, je had dat moeten zien.... Ondertussen al tweede keer belgisch bezoek gehad, dit weekend van Amelie, collega jong cooperante die slechts 2 uur verder in Honduras werkt. Klassieker voor de bezoekers wordt waarschijnlijk bezoek aan de waterval, das zowat het spectaculairste dat we hier te bieden hebben.
Misschien nog afronden met wetenschappelijk nieuws. Smorgens in mijn bed ontdekte ik een stoet mierachtige diertjes die van het ene punt naar het andere gingen en dat in 2 richtingen. Toen ik met mijn hand de doorgang blokkeerde, maakten de miertjes rechtsomkeer. Nu komt mijn revolutionaire ontdekking. Tot mijn verbazing zag ik dat de miertjes die op komst waren verwittigd werden door de anderen en allen keerden ze in stoet terug naar hun holletje. Fantastisch toch?
Geef toe, Darwin is hier niks bij vergeleken...
nicanieuws! Ondertussen ben ik hier al bijna 3 weken, de tijd vliegt.
Sinds woensdag woon ik op mijn definitieve stek. Afscheid genomen van doña Edna, ze was er niet goe van. Hieronder ne foto van haar in betere tijden en van huisgenote July die haar Jemense hoofddoek aan Greyley heeft. (Grizzley als ze het niet hoort)
Ik woon nu samen met Evelien, ook jonge cooperante van Volens en Nadine, een duitse. Eenvoudig maar met een supertoffe leefruimte en keuken: er is gewoon een dak boven, maar geen muur richting de tuin, heel open. De muren zijn beschilderd door een of andere artiest, muy bonito.In mijn kamer heb ik een prive-badkamertje. Het zwarte schimmel is er al van de muren gewassen, deze week volgt nog een schilderbeurt en hopelijk kan ik Nadine overtuigen om er een zonsopgang in te schilderen. Op mijn zinken dak valt af en toe een mango, gevolgd door een semi-hartstilstand en dan schiet een mens al eens wakker.
Bij deze geef ik ons adres. Adressen, dat is hier een verhaal apart. Ze werken met referentiepunten. Vanaf daar tel je dan het aantal blokken richting noord, oost,... Wel vervelend om dan het exacte huis te vinden. Ook vervelend als je die referentiepunten niet kent en nog vervelender als die referentiepunten niet meer bestaan. Zo kan je ons adres ook zo schrijven: 'donde fue el cabano, media cuadra al norte' = vanaf waar de cubaan geweest, een halven blok naar het noorden.
Soms schrijft men nog iets bij om het exacte huis aan te duiden. In ons geval is dat: tegenover het huis met 2 verdiepingen. Jaja, hier is dit niet vanzelfsprekend....
Hans Maesen
White House Pizza
1 cuadra y media al sur
(frente de la casa con 2 pisos)
Esteli - Nicaragua
Vorige week ganse week in een cursus gezeten over SEMSE. Das een systeem voor opvolging en evaluatie van projecten, heel interessant. De cursus werd gegeven door Herman, die methodologisch cooperant is van Volens. Dit wil ongeveer zeggen dat hij de lokale partners ondersteunt in de organisatie van hun project. (knipoog naar Brussel: goed uitgelegd?) Ook heel interessant om collega's van over gans Centraal Amerika te ontmoeten.
Ik hoorde dat een collega, Heleen, nog in Burkina Faso gewerkt had. Ze kon haar ogen niet geloven toen ik vertelde dat ik hier een SoBeBra liggen had. Das een pint uit Burkina, was een afschiedscadeau geweest. (merci Betty) Savonds samen uitgedronken, was waarschijnlijk de eerste SoBeBra die gedronken is geweest in Nicaragua. Kwist niet dat een afrikaanse pint iemand zo gelukkig kon maken, haha.
Ondertussen al heel wat volk leren kennen. Esteli is een stad van 100 000 man, maar als je in de straten wandelt, kom je altijd wel iemand tegen. Ondertussen ben ik hier ook al op de radio vernoemt geweest. Een collega van Los Pipitos vond het een goed idee om de diefstal van mijn camera te laten omroepen. Blijkt dat echt bijna iedereen naar die 'anuncios' luistert. Dat is een soort nieuws om 7u, 12u en 18u of zo met lokaal nieuws. Toen ik smorgens aankwam op Los Pipitos hadden al mijn collega's het gehoord.
Ook al gehoord:
Hans? Den dezen waarvan ze zijn camera gepakt hebben?
Ondertussen begin ik ook mijn leven buiten het werk te ontdekken. Ik van plan ne gitaarleraar te zoeken, via een collega zal ik waarschijnlijk in een voetbalploeg spelen en in het weekend zou ik graag de bergen rond Esteli verkennen. Ik was ook van plan om wekelijks te gaan dansen met Edna, maar na de eerste sessie ben ik beginnen twijfelen. Miljaar, je had dat moeten zien.... Ondertussen al tweede keer belgisch bezoek gehad, dit weekend van Amelie, collega jong cooperante die slechts 2 uur verder in Honduras werkt. Klassieker voor de bezoekers wordt waarschijnlijk bezoek aan de waterval, das zowat het spectaculairste dat we hier te bieden hebben.
Misschien nog afronden met wetenschappelijk nieuws. Smorgens in mijn bed ontdekte ik een stoet mierachtige diertjes die van het ene punt naar het andere gingen en dat in 2 richtingen. Toen ik met mijn hand de doorgang blokkeerde, maakten de miertjes rechtsomkeer. Nu komt mijn revolutionaire ontdekking. Tot mijn verbazing zag ik dat de miertjes die op komst waren verwittigd werden door de anderen en allen keerden ze in stoet terug naar hun holletje. Fantastisch toch?
Geef toe, Darwin is hier niks bij vergeleken...
Vele groeten!
PS: mijn gsm-nr: (00505)83522386
PS: nieuwe rubriek, genaamd 'checkt die skivve', kwestie van een beetje cultuur te verspreiden
Vandaag: Patrick Watson - Big Bird In A Small Cage
woensdag 3 juni 2009
Er was eens een stad Esteli in Nicaragua
Hola chavallos,
We schrijven 26 mei als ik de lucht in ga richting Nicaragua. Mevrouw KLM was nog zo vriendelijk om mijn naam eens af te roepen in Zaventem, ik was een beetje laat door omstandigheden, geheten Katrien Maesen. (haha beetje overdreven, toch bedankt voor het afleveren mams en zus)
Na stops in Amsterdam en Panama goed aangekomen in Managua, hoofdstad van Nicaragua, u allen wel bekend. Na een heerlijk nachtje slapen in de patio van Volenscollega Yves (aussi merci!) ging het de volgende dag richting mijn nieuwe thuis: Esteli.
Eerst mijn project bezocht waar ik vriendelijk rondgeleid werd door directeur Elias en pedagoge Tania. Khad direct een goe gevoel en was verrast door de mooie infrastructuur. Het moet niet onderdoen voor Belgische soortgenoten. Dan naar werd ik naar doña Edna gebracht, mijn thuis voor de eerste week. Edna is een dame van rond de 55 die kamers verhuurd aan buitenlanders, vooral vrijwilligers.
Mijn nieuwe thuis is echt leuk. Edna zorgt voor me en we hebben vele interessante gesprekken. Mijn andere huisgenoten zijn John (engelsman die les geeft in een schooltje maar kan geen engels, komt elke dag meer depri thuis want zijn kinderen spelen met zijn voeten en hij staat met zijn mond vol tanden), Jenny (Fra), Natasha (Panamese wereldburger) en de canadezen Beni, Jessica en Marissa.
Bedoeling was om in mijn eerste week dan een echt huis of kamer te zoeken, maar ik besliste al langer bij Edna te blijven. Zo kan ik mij eerst beetje opt werk concentreren en dan later opt gemak een huis zoeken.
Op het werk gaat alles goed. De sfeer is er 'muy alegre', heel gelukkig. Als het busje rond 8 uur aankomt stormen de kinderen naar binnen en begint het spektakel. Van Pitchotcha krijg ik een zoen, de dove Eliazar komt teken doen dat we in de middagpauze gaan voetballen, Rima Paola begint me uit te schelden of haar liefde te verklaren (wisselt dagelijks), Javid toont zijn radio, Mika Messi toont hoe hij gisteren een goal maakte met de hak,.... hartverwarmend allemaal.
Wat doe jij daar, da moet zowat de meest gehoorde vraag van de laatste maanden zijn. Voorlopig doorloop ik eerst alle ateliers. Zo leer ik de manier van werken, de kinderen en de begeleiders kennen. Dan zal ik binnen een tweetal weken samenzitten met Elias en Tania en kijken wat de noden en mogelijkheden zijn. Normaalgezien zal ik vooral bij het landbouwatelier werken en als kine. Nu is er iemand die 2 namiddagen per week komt, maar dat is heel beperkt. Manuel de kine is heel enthousiast dat we kunnen samenwerken.
In Esteli ontmoette ik al collega's Reninka en Herman (werkt hier al 26 jaar!), heel interessant. Vandaag komt Evelien aan, zij is ook jonge cooperante. Verder lijkt Esteli me wel de Nicaraguaanse vrijwilligershoofdstad te zijn. Aan blanken geen gebrek, velen lijken wel meer tijd te spenderen in Cafe Luz dan in hun project.
Mijn derde dag in Esteli had ik al bezoek. Hanne, die ik in januari was tegengekomen in Ecuador passeerde nu toevallig en sprong eens binnen. In het weekend samen een beetje Esteli verkend. Zaterdag vooral de inefficientie van de Nicaraguanen leren kennen. Een busticket kopen kostte ons 3 uur en hilarische gesprekken, we genoten ervan in plaats van ons te ergeren. Zondag naar de watervallen geweest. Was een gans avontuur toen we al liftend achterin een pickup vol zatte Nicaraguanen belandden.
Dat gaat daar allemaal een beetje goed, dacht padre Jezus en dus ging het gisteren een beetje mis. Khad voor de eerste keer mijn camera mee naar het werk, ik wilde enkele foto-s nemen voor de blog. Normaal hangt mijn camera altijd vast aan mijn riem, maar ik wilde niet te veel circus van bepaalde kinderen dus nam ik hem mee in een rugzak. Bij het afstappen van de stadsbus voelde ik wat gedrum. Eens van de bus checkte ik mijn rugzak en hup: zakje open, camera weg. Vlug een auto doen stoppen en de verbauwereerde man zette de achtervolging in. Twas echter te druk en we verloren onze bus, potverdju. Doei camera. Tis gelukkig niet mijn nieuwen duren, wel mijn oudere kleinen. Maar toch, ik zal het beestje missen.
Zo, ik denk dat ik zo zal afsluiten. Ik ben het eigenlijk zeker.
Mijn nr 00505 83522386.
Adres geef ik nog niet want dat verandert nog. Daarenboven is dat een ingewikkelde zaak, daar schrijf ik later nog over.
Entonces, ciao. Que le vailla bien!
Chele Hans.
hier zijn we dan weer. Fris gewassen en met verse kleertjes, klaar voor een jaartje blogplezier. (hmm) Voor de mensen die de laatste maanden niet goed opgelet hebben, mss eerst nog eens een opfrissingske vooraleer van start te gaan.
Eerst een stukje theorie:
Via de NGO Volens kan ik een jaar aan de slag bij Los Pipitos in Esteli. Volens is een onbekende NGO die zich specifiek richt op mensen die dreigen vergeten te worden. Concreet hebben we 2 grote werkvelden: solidaire economie en alternatieve vorming. Meer: http://www.volens.be/
Los Pipitos is een project dat bij de alternatieve vorming hoort. Kinderen en jongeren met een handicap worden er opgevangen en opgeleid in verschillende ateliers zoals keuken, kaarsen, hout, landbouw,.. Bedoeling is dat ze na een tijdje kunnen gaan werken om zich zo te integreren. Meer: www.lospipitosesteli.org.ni
Tot hier de theorie, nu de praktijk.
We schrijven 26 mei als ik de lucht in ga richting Nicaragua. Mevrouw KLM was nog zo vriendelijk om mijn naam eens af te roepen in Zaventem, ik was een beetje laat door omstandigheden, geheten Katrien Maesen. (haha beetje overdreven, toch bedankt voor het afleveren mams en zus)
Na stops in Amsterdam en Panama goed aangekomen in Managua, hoofdstad van Nicaragua, u allen wel bekend. Na een heerlijk nachtje slapen in de patio van Volenscollega Yves (aussi merci!) ging het de volgende dag richting mijn nieuwe thuis: Esteli.
Eerst mijn project bezocht waar ik vriendelijk rondgeleid werd door directeur Elias en pedagoge Tania. Khad direct een goe gevoel en was verrast door de mooie infrastructuur. Het moet niet onderdoen voor Belgische soortgenoten. Dan naar werd ik naar doña Edna gebracht, mijn thuis voor de eerste week. Edna is een dame van rond de 55 die kamers verhuurd aan buitenlanders, vooral vrijwilligers.
Mijn nieuwe thuis is echt leuk. Edna zorgt voor me en we hebben vele interessante gesprekken. Mijn andere huisgenoten zijn John (engelsman die les geeft in een schooltje maar kan geen engels, komt elke dag meer depri thuis want zijn kinderen spelen met zijn voeten en hij staat met zijn mond vol tanden), Jenny (Fra), Natasha (Panamese wereldburger) en de canadezen Beni, Jessica en Marissa.
Bedoeling was om in mijn eerste week dan een echt huis of kamer te zoeken, maar ik besliste al langer bij Edna te blijven. Zo kan ik mij eerst beetje opt werk concentreren en dan later opt gemak een huis zoeken.
Op het werk gaat alles goed. De sfeer is er 'muy alegre', heel gelukkig. Als het busje rond 8 uur aankomt stormen de kinderen naar binnen en begint het spektakel. Van Pitchotcha krijg ik een zoen, de dove Eliazar komt teken doen dat we in de middagpauze gaan voetballen, Rima Paola begint me uit te schelden of haar liefde te verklaren (wisselt dagelijks), Javid toont zijn radio, Mika Messi toont hoe hij gisteren een goal maakte met de hak,.... hartverwarmend allemaal.
Wat doe jij daar, da moet zowat de meest gehoorde vraag van de laatste maanden zijn. Voorlopig doorloop ik eerst alle ateliers. Zo leer ik de manier van werken, de kinderen en de begeleiders kennen. Dan zal ik binnen een tweetal weken samenzitten met Elias en Tania en kijken wat de noden en mogelijkheden zijn. Normaalgezien zal ik vooral bij het landbouwatelier werken en als kine. Nu is er iemand die 2 namiddagen per week komt, maar dat is heel beperkt. Manuel de kine is heel enthousiast dat we kunnen samenwerken.
In Esteli ontmoette ik al collega's Reninka en Herman (werkt hier al 26 jaar!), heel interessant. Vandaag komt Evelien aan, zij is ook jonge cooperante. Verder lijkt Esteli me wel de Nicaraguaanse vrijwilligershoofdstad te zijn. Aan blanken geen gebrek, velen lijken wel meer tijd te spenderen in Cafe Luz dan in hun project.
Mijn derde dag in Esteli had ik al bezoek. Hanne, die ik in januari was tegengekomen in Ecuador passeerde nu toevallig en sprong eens binnen. In het weekend samen een beetje Esteli verkend. Zaterdag vooral de inefficientie van de Nicaraguanen leren kennen. Een busticket kopen kostte ons 3 uur en hilarische gesprekken, we genoten ervan in plaats van ons te ergeren. Zondag naar de watervallen geweest. Was een gans avontuur toen we al liftend achterin een pickup vol zatte Nicaraguanen belandden.
Dat gaat daar allemaal een beetje goed, dacht padre Jezus en dus ging het gisteren een beetje mis. Khad voor de eerste keer mijn camera mee naar het werk, ik wilde enkele foto-s nemen voor de blog. Normaal hangt mijn camera altijd vast aan mijn riem, maar ik wilde niet te veel circus van bepaalde kinderen dus nam ik hem mee in een rugzak. Bij het afstappen van de stadsbus voelde ik wat gedrum. Eens van de bus checkte ik mijn rugzak en hup: zakje open, camera weg. Vlug een auto doen stoppen en de verbauwereerde man zette de achtervolging in. Twas echter te druk en we verloren onze bus, potverdju. Doei camera. Tis gelukkig niet mijn nieuwen duren, wel mijn oudere kleinen. Maar toch, ik zal het beestje missen.
Zo, ik denk dat ik zo zal afsluiten. Ik ben het eigenlijk zeker.
Mijn nr 00505 83522386.
Adres geef ik nog niet want dat verandert nog. Daarenboven is dat een ingewikkelde zaak, daar schrijf ik later nog over.
Entonces, ciao. Que le vailla bien!
Chele Hans.
Abonneren op:
Posts (Atom)