Er was eens een stad Esteli in Nicaragua

Hola chavallos,

hier zijn we dan weer. Fris gewassen en met verse kleertjes, klaar voor een jaartje blogplezier. (hmm) Voor de mensen die de laatste maanden niet goed opgelet hebben, mss eerst nog eens een opfrissingske vooraleer van start te gaan.

Eerst een stukje theorie:

Via de NGO Volens kan ik een jaar aan de slag bij Los Pipitos in Esteli. Volens is een onbekende NGO die zich specifiek richt op mensen die dreigen vergeten te worden. Concreet hebben we 2 grote werkvelden: solidaire economie en alternatieve vorming. Meer: http://www.volens.be/

Los Pipitos is een project dat bij de alternatieve vorming hoort. Kinderen en jongeren met een handicap worden er opgevangen en opgeleid in verschillende ateliers zoals keuken, kaarsen, hout, landbouw,.. Bedoeling is dat ze na een tijdje kunnen gaan werken om zich zo te integreren. Meer: www.lospipitosesteli.org.ni

Tot hier de theorie, nu de praktijk.

We schrijven 26 mei als ik de lucht in ga richting Nicaragua. Mevrouw KLM was nog zo vriendelijk om mijn naam eens af te roepen in Zaventem, ik was een beetje laat door omstandigheden, geheten Katrien Maesen. (haha beetje overdreven, toch bedankt voor het afleveren mams en zus)

Na stops in Amsterdam en Panama goed aangekomen in Managua, hoofdstad van Nicaragua, u allen wel bekend. Na een heerlijk nachtje slapen in de patio van Volenscollega Yves (aussi merci!) ging het de volgende dag richting mijn nieuwe thuis: Esteli.

Eerst mijn project bezocht waar ik vriendelijk rondgeleid werd door directeur Elias en pedagoge Tania. Khad direct een goe gevoel en was verrast door de mooie infrastructuur. Het moet niet onderdoen voor Belgische soortgenoten. Dan naar werd ik naar doña Edna gebracht, mijn thuis voor de eerste week. Edna is een dame van rond de 55 die kamers verhuurd aan buitenlanders, vooral vrijwilligers.

Mijn nieuwe thuis is echt leuk. Edna zorgt voor me en we hebben vele interessante gesprekken. Mijn andere huisgenoten zijn John (engelsman die les geeft in een schooltje maar kan geen engels, komt elke dag meer depri thuis want zijn kinderen spelen met zijn voeten en hij staat met zijn mond vol tanden), Jenny (Fra), Natasha (Panamese wereldburger) en de canadezen Beni, Jessica en Marissa.
Bedoeling was om in mijn eerste week dan een echt huis of kamer te zoeken, maar ik besliste al langer bij Edna te blijven. Zo kan ik mij eerst beetje opt werk concentreren en dan later opt gemak een huis zoeken.

Op het werk gaat alles goed. De sfeer is er 'muy alegre', heel gelukkig. Als het busje rond 8 uur aankomt stormen de kinderen naar binnen en begint het spektakel. Van Pitchotcha krijg ik een zoen, de dove Eliazar komt teken doen dat we in de middagpauze gaan voetballen, Rima Paola begint me uit te schelden of haar liefde te verklaren (wisselt dagelijks), Javid toont zijn radio, Mika Messi toont hoe hij gisteren een goal maakte met de hak,.... hartverwarmend allemaal.

Wat doe jij daar, da moet zowat de meest gehoorde vraag van de laatste maanden zijn. Voorlopig doorloop ik eerst alle ateliers. Zo leer ik de manier van werken, de kinderen en de begeleiders kennen. Dan zal ik binnen een tweetal weken samenzitten met Elias en Tania en kijken wat de noden en mogelijkheden zijn. Normaalgezien zal ik vooral bij het landbouwatelier werken en als kine. Nu is er iemand die 2 namiddagen per week komt, maar dat is heel beperkt. Manuel de kine is heel enthousiast dat we kunnen samenwerken.

In Esteli ontmoette ik al collega's Reninka en Herman (werkt hier al 26 jaar!), heel interessant. Vandaag komt Evelien aan, zij is ook jonge cooperante. Verder lijkt Esteli me wel de Nicaraguaanse vrijwilligershoofdstad te zijn. Aan blanken geen gebrek, velen lijken wel meer tijd te spenderen in Cafe Luz dan in hun project.

Mijn derde dag in Esteli had ik al bezoek. Hanne, die ik in januari was tegengekomen in Ecuador passeerde nu toevallig en sprong eens binnen. In het weekend samen een beetje Esteli verkend. Zaterdag vooral de inefficientie van de Nicaraguanen leren kennen. Een busticket kopen kostte ons 3 uur en hilarische gesprekken, we genoten ervan in plaats van ons te ergeren. Zondag naar de watervallen geweest. Was een gans avontuur toen we al liftend achterin een pickup vol zatte Nicaraguanen belandden.

Dat gaat daar allemaal een beetje goed, dacht padre Jezus en dus ging het gisteren een beetje mis. Khad voor de eerste keer mijn camera mee naar het werk, ik wilde enkele foto-s nemen voor de blog. Normaal hangt mijn camera altijd vast aan mijn riem, maar ik wilde niet te veel circus van bepaalde kinderen dus nam ik hem mee in een rugzak. Bij het afstappen van de stadsbus voelde ik wat gedrum. Eens van de bus checkte ik mijn rugzak en hup: zakje open, camera weg. Vlug een auto doen stoppen en de verbauwereerde man zette de achtervolging in. Twas echter te druk en we verloren onze bus, potverdju. Doei camera. Tis gelukkig niet mijn nieuwen duren, wel mijn oudere kleinen. Maar toch, ik zal het beestje missen.

Zo, ik denk dat ik zo zal afsluiten. Ik ben het eigenlijk zeker.

Mijn nr 00505 83522386.
Adres geef ik nog niet want dat verandert nog. Daarenboven is dat een ingewikkelde zaak, daar schrijf ik later nog over.

Entonces, ciao. Que le vailla bien!

Chele Hans.