Afscheid, afscheid en afscheid...

Hola,

deze week stond een beetje in het teken van afscheid nemen.
Dinsdagavond was het afscheid van Nadine, mijn Duitse huisgenote. (rechts hierboven) Zij heeft hier anderhalf jaar haar sociale dienst gedaan, jaja, in Duitsland bestaat nog altijd verplichte legerdienst. (of sociale dienst als alternatief) Nu zijn Evelien en ik eventjes met zijn tweetjes, maar morgen komt er al een vervanger: Ruben, een spanjaard.

Vrienden kwamen langs voor wat een rustig afscheid zou worden. Het liep echter anders. Iemand had enkele muzikanten meegenomen en er ontstond spontaan een jamsessie. Heerlijk, vooral als onze Catalaanse buur Guillermo aan een concertje flamengo begint. Rond 23u30 hadden onze buren het wel gehad (begrijpelijk) en dan verloopt de communicatie als volgt: ze gooien stenen op uw dak tot het stopt. Ik kan u verzekeren: op een golfplaten dak komt dat hard aan...(vind ik toch minder begrijpelijk, verbale communicatie zou ook werken want we spreken allemaal Spaans) Traditie onder de buitenlanders is ook het gooien van een paar schoenen over de kabels in de straat. Blijven ze hangen, dan keer je terug. Verdwijnen ze, dan niet of zo.... zo heb ik het toch begrepen. Wel geen te mooie schoenen gooien, want dan zijn ze de volgende dag al dankbaar van de draad gehaald.Donderdag was het opnieuw afscheidsdag. Op mijn werk was er het afscheid van 2 Duitse en 2 Belgische vrijwilligsters. Dat gebeurt traditioneel met een piñata. Een piñata is een pop gevuld met snoep. De jongeren slaan er al dansend om beurten op terwijl de piñata via een koord heen en weer vliegt. Waar de traditie vandaan komt, weet ik niet. Het is leuk, maar toch niet supereducatief. Vooral de jongens laten er al hun agressie de vrije loop. Breekt de pot in de pop dan vallen de snoepen op de grond en is het elk voor zich. Altijd hopen dat ze zich niet te veel snijden aan de potscherven....
Donderdagavond was er ook nog de laatste avond van Heleen de Zweedse. Dezelfde muzikanten waren nog altijd in Esteli en ze hadden nu ook de goeie weg gevonden. Weer dus een heel muzikale sfeer en weer werd er getrakteerd met stenen op het dak....

Tot slot nog een mooie foto van Moizes, al zeg ik het zelf.
Vele grz!

Dia de la revolución.

Hola,

vorige zondag was het ook in Nicaragua 19 juli. Hier is dat de dag van de revolutie. Precies 30 jaar geleden werd een einde gemaakte aan de Somoza-dynastie en kwamen de linkse sandinisten aan de macht.

Ik was onderweg van hoofdstad Managua richting mijn thuisbasis Esteli. Wat we in de dikke 2 uur durende rit te zien kregen was indrukwekkend. Het was alsof gans Nicaragua de omgekeerde reis aan het doen was, zo'n volksverhuizing heb ik nog nooit gezien. Kilometers en kilometers lang was de panamericana gevuld met bussen, zowel vanbinnen als vanboven volgeladen en uitgerust met de nodige portie rood-zwarte vlaggen, kleuren van de sandinisten.De (sandinistische) regering had gratis bussen en vrachtwagens ingelegd vanuit gans het land om het centrale plein van voldoende volk te voorzien: voer voor de camera's. Den Daniel, hier spreekt iedereen over de president met z'n voornaam (alsof ze hem persoonlijk kennen), deed z'n toespraak voor gigantisch veel volk.In Nicaragua is alles gepolitiseerd. Er wordt hier dan ook enorm veel over de politiek gebabbeld. Thuis, op het werk, in de bus,... een groot contrast met de desinteresse in Belgie. Zelfs kinderen van 5 jaar zeggen hier vol overtuiging: 'ik ben sandinist!' Nadeel is dat de bevolking heel gepolariseerd is: je bent sandinist of liberaal, zwart of wit. Veel ruimte voor nuances is er niet. De enige 2 kranten zijn allebei ferm rechts. De regering wordt dus constant bekritiseerd, vaak met manipulatieve informatie. De sandinistische sites en radiostations daarentegen zijn dan ook weer niet positief. Zoeken naar objectieve informatie is hier dus een constante evenwichtsoefening.

Savonds stelde ik mij de kritische vraag of de dag van de revolutie niet politiek misbruikt wordt. (in vraagvorm gesteld, maar zo is het zeker) Het is weliswaar een sandinistische revolutie, maar wel een revolutie voor gans het land, voor alle Nicaraguanen. Nu is het zo dat de dag van de revolutie pure propaganda is voor de sandinisten. Ik schat dat er tussen de honderdduizend rood-zwarte vlaggen misschien 100 blauw-witte vlaggen (Nicaraguaanse vlag) te zien waren... Zo'n kritische vraag is olie op het vuur in Esteli. Resultaat: behoorlijk luide discussie. Esteli is gekend als hét bastion van de sandinisten en ik schat dat 99 procent van de mensen die ik ken dan ook sandinistisch is.Eigenlijk ken ik maar 1 iemand die liberaal is. Een vriendin, vooral omwille van het feit dat de sandinisten bij de grondherverdeling grond hebben afgepakt van hun familie. Toen ze enkele jaren geleden kans had op een job, werd nagegaan uit welk nest ze afkomstig was. Toen men erachter kwam dat ze niet sandinistisch was, kon ze wel fluiten naar haar job. (let wel, ik ben niet tegen de sandinisten hoor, gewoon een voorbeeld hoe alles gepolitiseerd is)Tot hier de lezing, voor jullie eens keer bekeken vanuit politiek standpunt. Voor ons hier is dat dagelijkse kost....

Nicahondusalvanoticias

Hola guap@s,

vorige week zaterdag zouden we vroeg vertrekken voor een uitwisseling van ''mujerers campesinos'', boerinnen zouden ze in West-Vlaanderen zeggen. De uitwisseling stond in het teken van transformatie (vb snoepkes maken) en commercialisatie van producten. Drie collegacooperanten die in deze branche werken hadden dit in elkaar gebokst. Zo worden ervaringen en ideeen uitgewisseld.

De vrouwtjes van Heleen zouden de vrijdagavond aankomen in Ocotal vanuit hun dorpen om zaterdagmorgen te vertrekken. Echter, ze daagden niet op. Geruchten over de toestand in Honduras hadden daar waarschijnlijk mee te maken. Heleen schoot in actie en met 2 telefoons in de hand slaagde ze in haar missie. Eentje werd om 21u savonds bereikt en moest de dag erop om 5u smorgens vertrekken om tijdig bij ons te zijn. Een ander werd zaterdagmorgen bereikt terwijl ze examen aan het maken was. Ze verliet het examen (''dat doe ik later wel opnieuw'') en een uur later stond ze klaar om te vertrekken.

We vertrokken richting Honduras, waar een spannend weekend aan de gang was want president Zelaya wou ook terugkeren naar zijn land. (zie vorig bericht en de kranten) Aan de grens geen 300 soldaten te zien of zo, situatie was rustig maar wel gespannen. Wel enkele jonge soldaatjes, in volle uitrusting. Hun ogen angstig-onzeker-nerveus en met blinkende gouden horloges. Eens in Honduras volgden verschillende stops door het leger. Iedereen zijn paspoort afgeven en dan telkens ijzige stilte. De soldaatjes overleggen een beetje over en weer, god weet waarover. Al snel bleek dat Nicaraguanen niet welgekomen waren in Honduras. Met een of ander papier waarop ze verklaarden dat ze enkel in transit naar El Salvador waren werden we toch doorgelaten. En zo werd dit herhaald bij verschillende andere controles. Ondertussen niet vergeten te vermelden dat de rit ons door prachtige landschappen voerde.

We pikten collega Maite op met haar 2 vrouwtjes nabij Perspire. Bij een ander checkpoint werden onze namen genoteerd en doorgegeven naar de grens in El Salvador. Daar moesten we naar majoor Nunez vragen, die zou ons het land uitlaten of zo. Aan de grens daar was alles kalm, wel veel vrachtwagens want die waren geblokkeerd geweest door een manifestatie aan de Salvadoraanse kant. Vlotjes El Salvador binnen en iedereen content, vooral de Nicaraguaanse vrouwtjes denk ik.

Het blijft een gespannen situatie in Honduras. Collega's die er werken zitten met veel onzekerheid. Informatie is moeilijk te verkrijgen en meestal gemanipuleerd. De bevolking raakt verdeeld tussen Micheletti (mitrailletti, gorilleti) en Zelaya. Het is vooral kiezen tussen de minst slechte van de twee, het zijn alletwee sloebers. Zelaya is democratisch verkozen, Micheletti daarentegen is een pop van enkele rijke Hondurese families die gans het land controleren. Tot hier het uitleggen van een supercomplexe situatie in 2 zinnen. (veel uigebreider en interessant: http://www.mo.be/index.php?id=50&tx_uwnews_pi2[art_id]=25674&cHash=48762ee6c3)

De zondag gingen we met de jeep naar La Joya, een dorp waar collega Hanzel een project heefft en waar de uitwisseling zou plaatsvinden. We lieten de vrouwen er achter voor een week. Bedoeling is dat ze zelf recepten en ervaringen uitwisselden zonder te veel inmenging van cooperanten.

Wij hadden ondertussen een regionale ontmoeting van alle cooperanten van Volens die in Centraal-Amerika werken. Heel interessant. Wat kan beter, reflectie over onze rol als (jonge) cooperant, uitwisselen van succesvolle ervaringen, gesprekken over de situaties in de landen... (met steeds Honduras in de hoofdrol),... Ook Roger Ponseele kwam spreken, voor velen doet die naam wellicht een belletje rinkelen. Hij is een Gullegemnaar die in El Salvador werkte met de guerrilla ten tijde van de burgeroorlog en er is blijven plakken.

Ten slotte bleef ik ook een beetje plakken in El Salvador. Samen met Amelie van het weekend gebruik gemaakt om een vulkaan te beklimmen. Dit mocht niet door de politie wegens te onveilig. Daarop brachten zij ons naar boven. Haha, gratis taxi naar boven. Iets onder de top konden we slapen in cabañas, met spectaculair zicht op El Salvador, Honduras en Nicaragua. De dag erop wandelden we te voet naar beneden, dat was dan weer niet gevaarlijk....

Nog vlug naar een klein vissersdorpje geweest waar we heerlijke Sopa de Mariscos gegeten hebben.

Dan al liftend terug naar huis. Dat gaat hier supervlot want bijna iedereen rijdt in pick-up. Vlotjes Honduras doorkruist en dan het bedje in. (of de hamaca...)

Vele groeten!

PS: nog een weetje voor de Menenaars, wist je dat Serge Berten een van de eerste cooperanten van Volens was?