We zijn een eindje achtergeraakt en we gaan er eens dag per dag aan beginnnen sie.
Woensdag 26 november
We waren in de oase van Huacachina geland. Op het gemak opgestaan, nog een wandelingske in stadje Ica gedaan en dan de bus op naar Nazca. In Nazca liggen de 'lijnen van Nazca', da zijn ferm grote tekeningen die te midden de woestijn liggen. Wie die gemaakt heeft en waarom weten ze nog altijd nie echt, een archeologisch raadsel. De tekeningen zijn zodanig groot daje ze van de grond nie echt kan zien. Tis dus met een vliegtuigske te doen. Naar de luchthaven geweest om zo'n vliegerke te regelen. Da was druk afdingen en van de ene naar de andere maatschappij tsjolen. Uiteindelijk wilde niemand onder de 50 dollar gaan, ze hadden duidelijk onderling afgesproken. Beetje duur, maar voor ne keer moet da kunnen.
Smorgens vroeg de lucht ingegaan met een klein vliegerke voor 4 man. Ik zat naast de piloot achter de wijzerkes en de tellerkes. De lucht ingaan met zo'n dingske doet maar raar. Had er lik geen vertrouwen in maar meneer piloot zag er rustig uit, dus da wiebelen en kantelen blijkt normaal te zijn. De tekeningen zijn proper gemaakt, ge zou denken dat ze er pas gelegd zijn voor de toeristen. Maar aangezien ze al een kleine 100 jaar geleden ontdekt zijn en er toen nog nie veel toeristen waren zal het dus toch echt zijn. Echt een vreemd fenomeen.
Smiddags een rotsige berg beklommen, nietszeggende ruines gezien, mooie begraafplaats, mensen die carnavalachtige karren aan het maken zijn en een beetje bij de locals gezeten. Allemaal chill. 
Savonds nachtbus genomen richting Arequipa. Die van 22u was 3 uur in retard, joepie. Gelukkig den dezen van 19u ook, dus toch ongeveer om 22u vertrokken.Vrijdag 28 november
Ondanks ferm moe te zijn geen oog dicht gedaan. Zat vanachter in de bus en das niet de beste plaats bij een rit door de bergen. Veel zwier zwier in plaats van do do.
Eens in Arequipa zou ik bij de zus slapen van de familie waar ik in Pisco bij sliep. Die stond me op te wachten in een andere busterminal. Eventjes later was ze er dan toch, van gringo tot gringo (vreemdeling) lopend om mij te zoeken. Maribel trok erg op Marisol, alleen was ze nog meer bezorgd en heeft ze me nog meer verwend.
Smiddags Arequipa verkend. De mooie Plaza De Armas, een groot klooster en een interessant museum. Dat museum gaat over archeologie op grote hoogte. Pronkstuk is Juanita, een mummy die enkele jaren terug is gevonden vanboven op een vulkaan. De inca’s offerden namelijk om de zoveel tijd een schoon meiske, kwestie van Meneer Berg te vriend te houden. Foto’s mocht ik niet nemen van Juanita, de foto is een reconstructie.
Savonds dan kennisgemaakt met de rest van de familie. Vader Luis, zonen Luis (18) en Alex (16) en dochterke Marifa (11). (Maria de Fatima, alstublieft, neven en nichten, een ideetje voor de komende spruiten...) Twas daar een toffe bedoening. Nog op pad geweest naar de kerk want er moest om een of andere reden gebeden worden voor de oudste zoon. Bleek dat de kerk gesloten was. Dan nog naar de supermarkt geweest. Alex en Luis trots wan het was een grote westersen. Das iets wat ik in den afriek ook al veel heb tegengekomen. Als ze je iets willen tonen, dan zijn het wel hun westerse dingen, terwijl da mij nu net niet intresseert.
Zaterdag 29 november
Dagske opt gemak. Was en plas gedaan. Tsjolingske gedaan met de zoons. Gespeeld met Marifa. Haar nederlands geleerd: ze telt vlot tot 10, kent alle kleuren en nog enkele dingen int West-Vlaams. “Yo, skwon ventje, oe est?” Toen den Alex erbij kwam ging het van kwaad naar erger. Ik zal hier enkel “skwoen woeveke” vermelden... Savonds ging ik normaalgezien naar de disco met Luis maar omdat ik den dag erop om 5u al op moest, vond moeder Maribel da geen goed idee. Dan maar niet.
Zondag 30 november
Met bus van 6u vertrokken voor enkele dagen in de Canon de Colca, met zijn 3191 meter de tweede diepste ter wereld. Ter vergelijking: das 2 keer zoveel als de Grand Canyon. Khad vrijdag verschillende toeristenagentschappen afgelopen die een 3 daagse in de Colca deden. Overal het programma uitgevraagd om zo een beetje te weten wat en waar. Tenslotte had ik genoeg info om het op mijn eigen te doen in plaats van met 20 gringo’s in een busje te kruipen en de toerist uit te hangen.
Veel gewicht achtergelaten bij de familie in Arezupa. De bus richting Chivay klom eerst tot rond de 4500m. Voelde me beetje raar tot ik door had dat ik best een beetje meer ademde. Raar om half te zitten hijgen terwijl je niets aan het doen bent. Dan door de altiplano, de hoogvlakte. Prachtig schone leegte met in de verte de besneeuwde andestoppen van boven de 6000m.
Ik zag lama's en alpaca's met een herderke erbij. Ook enkele vicuña's gezien, dat is hun wilde neef.
Dan kwam de vallei van de Colca in zicht en het dorp Chivay. Vandaaruit te voet naar Coporaque. Dan de vallei afdalen tot het riviertje en er terug uit klimmen richting Yanque. De landschappen waren prachtig. Vol terrassen en paadjes die nog van/voor den tijd van de inca’s stammen. Meer dan 500 jaar oud dus. Daartussen werken en waggelen de locals in hun traditionele kledij, heel mooi.
Toen ik over de vallei uitkeek stonden in de diepte mensen te zwaaien.(rechtsonder op foto) Toen ik even later afdaalde kwam een klein meiske op me afgelopen. “Gij zijt verzekers moe, kom maar ene drinken bij ons.” Ik kreeg een ferm glas ‘chicha’ aangeboden, das een soort bier da ze van mais maken. Het meiske, Carolina, was 5 jaar oud en kletste honderduit terwijl haar familie iets verder aan het werk was. Ze besliste zelf om me nog een glaasje Pisco aan te bieden. Das meer dan 30 procent en ik bedankte vriendelijk. Later nog ondervonden dat de boerkes hier ferm drinken als ze aan het werken zijn. “Das om de pijn in onze rug niet te voelen”, zei een oud ventje me.
In Yanque museumke over de streek bezocht en dan begon het te regenen. Dan maar gelift, mee met ne camion. Den Pedro was 2 koeien gaan kopen. De camion bulderde en het leek of de motor ieder moment uit de ‘kapo’ ging vliegen. Veel rapper dan wandelen ging het niet, echt waar, maar ik zat droog. Het dorpke Maca was het einde van de lift en van daaruit kon ik de bus nemen naar Cabanaconde, waar ik wilde geraken. Twas 16u en iedereen zei me: “ahoritta bienne” (den bus komt direct) Om 19 zeiden ze me nog altijd: “ahoritta bienne”... Tja...
Twas donker en ik wilde de reis door de canon zien. Dan maar geslapen in een herbergske da ik voor mij alleen had op een betonnnen bed.
Maandag 1 december
Ik wilde om 4u opstaan en om 4u30 beginnen wandelen, dan is het min of meer klaar. Zo zou ik op tijd bij 'Cruce del Condor', een punt waar de condors tussen 8 en 10u eens goeien dag komen zeggen. Mij echter overslapen en pas om 6u vertrokken. 1,5 uur gewandeld langs de canon die dieper en ruwer werd. 2 hele mooie uitkijkpunten gezien.
Op 1 van die punten stond Loreena, een meiske waar ik mee had zitten zeveren toen ik gisteren op de bus wachtte. Gisteren nog in gewone kledij, nu in traditionele. Een verkleedpartij voor de toeristen dus...
Ik dreigde te laat te komen voor de condors. Daarom beginnen liften en een bus stopte. Die zat vol Peruaanse meiskes van 16 op schooluitstap. Man man, ik werd verplicht door de lerares mijn rugzak van voor achter te laten zodat ik de bus in kon voor de meiskes. Nog nooit zoveel op de foto gestaan. Jongens jongens... Van eentje kreeg ik een soort pluim aan een touwke. Alle slechte geesten kruipen daarin, zeggen ze. Kzal er dus maar voor zorgen. Gelukkig kwam er na een half uurke een einde aan de rit en waren we bij Cruz Del Condor. Net op tijd voor de afspraak, samen met alle toerbusjes. De andescondor is de grootste vliegende vogel die bestaat, heb ik mij laten vertellen, met een spanwijdte tot meer dan 3m. Smorgens komt hij vanuit de vallei naar boven, zwevend op de opstijgende warme lucht.
In inderdaad, den condor had zich nie overslapen. Ze waren met 3. Eerst klein in de diepte, dan vlak boven ons hoofd. Getraind voor de toeristen, zou je denken.
Dan gewone bus kunnen nemen naar Cabanaconde. Eens uit de bus direct omcirkeld door mannen die reclame maakten voor hun hostel. Eentje bleek een belgische te zijn. Al reizend hier terecht gekomen, hartje gebroken en simpelweg terugvlucht gecanceld. Yupla, meer moet da nie zijn. Naar het hostel van haar vriend geweest, toffe doening. Ze legden ons een tocht uit en even later vertrokken we al. Mezelven, canadezen Orin en Jenn en Amerikaan Jason. Zij waren volledig uitgedost: tenten, waterfilter, kookgerief... Ik had enkel ne slaapzak maar ik mocht mee.
Twas een prachtigen tocht in en rond de canon naar een simpel dorpke. Enkele locals tegengekomen met hun ezeltje op weg om suiker en patatten en zo te kopen. Een dag heen, de volgende dag terug. Crazy. Savonds geslapen nabij het dorpke Llahuar. Da dorpke bestond uit welgeteld 2 huizekes.
Dinsdag 2 december
Smorgens om 7u begonnen aan het vervolg want we moesten om 10u in Zoro zijn. Vandaaruit vertrekt 3 maal per week een camion richting Cabanaconde. De meeste bergbewoners gebruiken die ongeveer 1 maal per maand om 'commesen' te doen. Ik zat bovenop de stuurcabine, goed zicht.
Vanachter werd beetje bij beetje de bak gevuld. Overal stonden Colcavrouwtjes in hun kostuumke te wachten, meestal met een berg koeie-eten op hun rug. Het resultaat was na een tijdje hilarisch, al beesten werden ze erbij geduwd.
Om 16u nog een matchke geshot met de locals. Op 3300m is da geen lachertje. Elk duel en elk spurtje levert een nahijgingske op van 20 seconden.
Woensdag 3 december
Smorgens een ferm tochtje gedaan naar beneden in de canon naar een plek die 'de oase' word genoemd. Een hoogteverschil van 1200. In 1,5 uur was ik beneden. 15 minuutjes int water gezeten en vervolgens terug want ik moest de bus van 14u hebben. In iets minder dan 2 uur stond ik boven. Heb mezelf eens willen testen. De laatste 20 minuten stikkapot. Een stap vooruit ging nog, een stap naarboven was echter elke keer weer een overwinnning.
Om 14u bus terug naar Arequipa, terug richting familie Perez-Fuentes. Op de foto zie je de vulkaan El Misti die over Arequipa uitkijkt.
Ale, kzal het hierbij laten. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten