Wurklich? Genau! (Salar de Uyuni)

Hola,

We starten met de jeepvierdaagse met chauffeur Abel, kokin Nilda, belgen Toon en mezelf, zweed Olle en de zwitserse meiden Nora en Sara. In deze blog veel foto's, gewoon omdat die toch zoveel meer waard zijn dan mijne zever in een gebied als deze.

Dag 1 – 16 december

Meteen hele mooie landschappen. Eerst de Wild West landschappen rond Tupiza, dan de bergen in en uit .

Ondertussen palmen min mp3 en Olle’s ipod de boxen in, zalig om zo door de landschappen te glijden. (hoogtepunt: Jan Hammer – Crockett’s Theme terwijl je door de altiplano zweeft)

We doen een stop in de hoofdstad (San Pablo de Lipez) van de provincie. Je moet weten dat die provincie bijna zo groot is als Belgie en er wonen ....5000 mensen. Ook de hoofdstad was niet echt een metropool te noemen. Ik schat een hut of 40.

In een ander dorpke leuk museumpje bezocht ter grootte van 1 kamer met dinosaurusachtige beenderen.

Als ik het mij goed herinner arriveren we savonds in een klein dorpke van een huis of 30. We zien nog net hoe de geslachte en gevilde lama’s (gelukkig eerst geslacht, dan pas gevild) weggebracht worden en we spelen nog een beetje met de koppen die buiten liggen. Foto’s verkrijgbaar op verzoek. Daarna nog voetballen met 3 lokale kindertjens. Zoals ik eerder al ervaren heb, is voetballen op 4000m meer naar lucht happen dan op een bal schoppen. Ook voor den eerste keer cocabladeren geprobeerd. Dat gaat zo: ge moet bladeren in uw mond stoppen en laten vollopen met uw speeksel zonder al te hard te kauwen. Dat tot je een pingpongbal hebt. Dan een alkaloide of zo toevoegen in uw mond, dat zorgt dat de werkende stof vrijkomt. Een vree gedoe allemaal. Normaal moet uw mond wat verdoofd voelen, maar heb eigenlijk weinig gevoeld buiten de slechte spinazie-achtige smaak.

Dag 2 – 17 december

Op een crimineel vroeg uur eruit, ik denk dat het 5u was. We passeren onze eerste meren met flamingo’s. Eigenlijk zijn dat maar domme vogels maar ge kunt nie geloven hoe prachtig het is als ze over het water vliegen met een groepje. Jammergenoeg mankeer ik zoom voor deftige foto’s hiervan. (grrr Mille...) We zitten veel in de jeep, maar de landschappen blijven verbluffend dus het verveelt geen seconde. Ook de companie is aangenaam en zevert er op los. Toon en ik hebben discussies of wij nu Vlaams of Nederlands praten. Andere wederkerende gespreksonderwerpen zijn de stoelgang van Nora, de neutraliteit van Zweden en Zwitserland tijdens de oorlogen (jaja!), mijn kapsel...en nog zoveel meer interessants. Af en toe ook goeiendag zeggen tegen enkele vicuna’s of lama’s.

Smiddags stoppen we op een plaats om te eten. Terwijl onze lieve Nilda kookt zitten wij buiten in een warmwaterbron. Zalig. Warm badje met op de achtergrond een meer met flamingo’s.

Het is al tegen de avond als we 2 hoogtepunten op ons program hebben. Eerste is Laguna Verde. Een prachtig groen meer met Volcan Licancabur op den achtergrond. Raar beeld. De groene kleur komt door bepaalde mineralen.

Iets verderop passeren we geisers. We doen een ongezond wandelingetje in de zwaveldampen. Die geisers zijn putten waar je de lava in ziet blubberen, vrij cool zicht. Toon test de chemische reactie pipi-kokende lava. We hadden het iets spectaculairder verwacht.

Dag 3 – 18 december

Smorgens is de eerste stop weer een laguna, Laguna Colorada meer bepaald. Deze keer is de kleur rood. Ongelofelijke natuur hier, precies andere wetten. Meren in groen, wit, geel, rood, geen probleem Alles is hier net ietske extremer. Ietske meer wind, ietske hogere bergen, ietske grotere vakten, veel wilder...Vervolgens rit verder gezet en plots duiken rare steenformaties op vanuit het niets. Surrealistische vormen, beetje achtergedaan van Salvador Dali. De bekendsten is de ‘arbol de piedra’
Opnieuw mooie dag met de een eerste, kleinere zoutvlakte op het einde. Voorsmaakje voor het orgelpunt van morgen: de Salar de Uyuni, swerelds grootste zoutvlakte.
Ondertussen krijgt de groep bij de foto's meer en meer rockallures...Savonds slapen we in een zouthotel. Volledig opgebouwd uit zout, anders zou het geen zouthotel zijn natuurlijk.

Dag 4 – 19 december

Om 4u30 opgestaan. Licht was er niet en op de scharrel vlug vertrokken om de zonsondergang te kunnen zien vanop de salar. De Salar de Uyuni is iets speciaal. Alleen hiervoor wilde ik al lang naar Bolivie komen.

Het is simpel: onder je zout en boven je de hemel. Ergens daartussen sta jij en rond je zie je niets anders. Meer heb je nagenoeg niet in de Salar de Uyuni, en toch zo immens mooi. Als het regent weerspiegelt de hemel nog eens en naar het schijnt lijk je dan te zweven tussen de wolken.

Na de mooie zonsopgang doorgereden naar Isla Incahuasi. Dat is eigenlijk een soort koraalmassief, dat ooit lag in de zee. (de salar is eigenlijk een uitgedroogde zee) Het eiland staat vol immense cactussen. Die groeien 1 cm per jaar volgens onze gids. Als je weet dat daar tientallen cactussen van 7-8-9m en hoger staan, reken dan maar hoe oud die zijn. Of het sommetje van de gids klopt, ik weet het niet, maar oud zullen ze wel zijn.

We ontbeten langs het eiland en begonnen de fotosessies. Aangezien er bijna niets te zien is aan de horizon, zijn er geen referenties op de foto. Leuk voor wat spelletjes, sommige redelijk pijnlijk.

De laatste stop was tegen de rand van de salar, waar er aan zoutwinning gedaan wordt. Mooi voor de foto.
Tot hier de Salar en surroundings. Que bonito, echt waar.