Seguimos caminando...

Hola dierbaar Belgie,

nog eens wat nieuws uit Nicaragua - pais de las maravillas - zo zei een taxichauffeur het mij in Managua. Gelijk heeft hij.

Na dik 2 maand werken valt het mij op dat ik nog niet veel over mijn werk heb geschreven. Dat komt omdat het definieren van mijn taken een 'proces' was, dat tijd en geduld vraagt. De tijd dat een cooperant al van zijn eerste dag zijn uitleg begon te geven is voorbij -of- zou toch voorbij moeten zijn. Mijn pa zou het zo uitleggen: cooperatie komt van het Latijnse woord 'cooperare', dat samenwerken betekent.

De eerste maand stond in het teken stond van mijn 'integratie': ogen en oren vooral openhouden, mondje vooral dichthouden. Ik draaide enkele dagen mee in elk atelier waar de jongeren aan het werk zijn. Vervolgens volgden een tweetal weken van veel blabla en weinig boemboem. Overleggen waar de grootste 'debilidades' zijn (+/- tekortkomingen) en waar ik kan ondersteunen. Ook uitschrijven van proyecten en jaarplanning. Redelijk wat aan de computer dus.

De enige computer die vrij is staat naast de centrale telefoon. Ben dus ook halftijds receptionist-telefonist. Eigenlijk wel interessant. Ik schat dat de helft van de telefoons niets met het werk te maken heeft. Dat heeft verschillende redenen.
- bellen met de telefoon van het werk komt nu eenmaal goedkoper uit, dat moe je hier niemand uitleggen
- collegas die geen vaste telefoon hebben, geven het nummer van het werk op. Veel worden dus opgebeld door om het even wie.
- dan is er nog collega X en zijn amante. (minnares) Vooraleer ik telefoons van hem doorverbind, moet ik altijd eerst weten belt. Als amante Y belt, is hij er namelijk niet...

(wat de status en activiteiten van minnaressen, vriendinnen met rechten, echtgenoten, lieven, maridas,.... en zo betreft: daar kan ik ook nog wel enkele keren over bloggen. De meesten hebben hier een heel ''actief'' leven)

Uiteindelijk dan toch echt uit de startblokken kunnen schieten. Heb 3 grote lijnen in mijn werk:
1. in het centrum is er een 'centrum voor vroege stimulatie'. Daar komen ouders met hun jonge kinderen die niet in een atelier kunnen werken. De meesten hebben CP, hersenverlamming en komen 1 halve dag per week. Ik zal met de ouders werken met de bedoeling hen basiskennis over kinesitherapie te geven. Geld voor een kine is er namelijk niet en 1 halve dag per week is te weinig. Zelf kunnen ze echter leren hoe vergroeiingen en doorligwonden te voorkomen, hoe hun kinderen te stimuleren om te kunnen zitten/staan/lopen. Daarvoor zal ik ook een handleiding schrijven.

2. in het landbouwatelier moet ik methodologisch ondersteunen. Hoe de werking meer structureren, hoe meer een focus leggen op het 'leren' in plaats van het 'produceren', hoe omgaan met enkele problemen die de jongeren hebben, hoe meer integratie van de werking in de thuissituatie bereiken...

3. derde taak is het begeleiden van jongeren die hier hun servicio social komen doen, wat je min of meer kan vergelijken met een stage. De studenten komen uit 2 scholen en zijn 15-16 jaar oud. Probleem is dat ze heel onregelmatig komen. Als ze dan al komen, doen ze daarbovenop niet veel. Ook vanuit de school is er nagenoeg geen opvolging. Mijn taak is deze scheve situatie wat recht te trekken.

Wat punt 2 en 3 betreft ben ik deftig op weg. Het werk ivm kinesitherapie zit nog in de embryonale fase. Na de eerste maand van geduldig inwerken was het effectief beginnen werken toch andere koek. Al snel begin je de situatie, de cultuur, de mentaliteit veel beter te kennen. Interne conflicten, slecht werkende horloges, gebrek aan organisatie/communicatie, 'take it easy'-collega's,... zo'n dingen. Daaruit volgt dat niet alles even gemakkelijk losloopt zoals je verwacht. Enerzijds kan je daar heel veel over klagen, anderzijds kan je het ook als een uitdaging zien. Seguimos caminando is mijn lijfspreuk op het werk. Kun je vertalen als: we blijven vooruit wandelen.

Let wel: ik ben niet aan het klagen, ik doe het heel graag. Ik werk hier in een andere realiteit en daarop was ik wel voorbereid. Mijn ervaring in Ghana was daarvoor een goede oefening.

Concretere verhalen en resultaten van mijn werk komen wel nog. Aan verhalen geen gebrek...

Seguimos caminando....