Werken en leven in Nicaragua: het leven zoals het is…

Een onderdeel van mijn werk is het uitwerken van een handleiding in basiskinesitherapie. Deze bevat richtlijnen en informatie voor ouders van een kind met een handicap. Heel basis maar wel zaken die heel belangrijk zijn voor de ontwikkeling van het kind.

Onder andere de vertegenwoordigers van het RBC werken nu met mij. Dat zijn personen die in de verafgelegen dorpjes in contact staan met de families van gehandicapte personen. Zij kregen vorige maand een eerste versie. Vanmorgen hadden we een ontmoeting waarbij ik uitgebreider inging op de thema’s die de handleiding bevat. Bedoeling is ook dat ideeen, vragen en wijzigingen aangebracht worden door de vertegenwoordigers. Participatie heet dat. (als je dat woord niet kent, krijg je geen werk in de cooperatie)

Wat volgt is een stukje ‘’werken en leven in Nicaragua: het leven zoals het is’’

Aanvang was gepland om 8u. In totaal zijn waren er 15 personen die zouden komen. Wie was er aanwezig om 8u? Niemand. Enkel God en de Heilige Geest. (als ik het huis van een vriend verlaat, worden zij altijd met me meegestuurd door zijn evangelische moeder) Aanwezigheid om 8u45: 3 personen. Uiteindelijk om 9u15 begonnen met 6 aanwezigen.

Het te laat komen in het Zuiden is natuurlijk geen nieuw thema. Ik heb er ook totaal geen probleem mee. Echter, hier in Nicaragua heb ik het soms iets moeilijker om me aan te passen dan in Afrika. Hier zijn er 2 verschillende wetten/systemen/normen.... De mensen weten wat op tijd komen is. Als je een bus neemt naar Managua, start die stipt op de minuut en niemand komt te laat. Als er echter gewerkt moet worden....
In Ghana daarentegen gebeurde alles overal en altijd met vertraging. Daar kon ik er me dus veel beter op afstellen. Zelfs het nieuws van 19u begon er pas om 20u20....

Het eerste stuk van mijn discours was een sensibilisatie. In de dorpen is er geen kine, dus de familie moet zelf voor een groot stuk instaan voor preventie van contracturen, stimuleren van ontwikkeling,... Om indruk te maken toonde ik enkele typische gringovideo’s met de boodschap: ‘’Yes, I can!’’ Zowel de vertegenwoordigers als de ouders moeten geloven in hun kunnen en in een toekomst...

Vb: http://www.youtube.com/watch?v=VJMbk9dtpdY

Vervolgens een veel minder spectaculair, maar belangrijker deel. Alles ivm kinesitherapie. Op het einde van de voormiddag vroeg ik naar vragen, voorstellen, commentaren ivm de handleiding en de presentatie. En wat kwam er over de bus? 2 vragen over kine en 7 over de video’s. Tja......

Zo gaat dat wel vaker. Een kritische geest is toch ook een product van onze cultuur en onderwijssysteem. Als ik hier een voorstel doe of iets presenteer is het antwoord dan ook altijd: Amai Hans, heel goed !! (tuanis, deacachimba,...)

Wat ik hier vaak moet uitleggen is dat niet elk kind met een handicap per definitie een rolstoel en een operatie nodig heeft. Veel kinderen die zich moeilijkheden hebben om te stappen krijgen bijvoorbeeld een rolstoel via een of andere donatie. Gevolg is dat het kind een jaar later totaal niet meer kan stappen. Nog een jaar later is de rolstoel kapot. Echter, rolstoelen doneren is een van de meest sexy manieren om te steunen...
(op nr 2, verkoopt ook heel goed: projecten met comedores comunales (eetplaatsen) met gratis eten voor de kinderen in de dorpen. Waar ziten de 5 fouten?)

Volgens mij levert het RBC-project mooi werk. Echter, het kan altijd beter. Als cooperant moet je kritisch zijn en dat ben ik graag. Enkel opletten voor de adder in het gras: cynisme....