Vorige week donderdag passeerde aan de Caraibische kust orkaan Ida en haalde er verwoestend uit. Gevolg: miserie en ellende. Het gebied is een van de armste streken van het tweede armste land van Latijns-Amerika. Net zij worden telkens weer getroffen door de orkanen. De gevolgen van orkaan Mitch (1998) en Felix (2007)zijn er nog zichtbaar en hopla, daar is de volgende weer. De dorpjes die bestaan uit houten huisjes met daken uit bladeren worden in luttele minuten van de kaart geveegd. (daken uit bladeren zijn dan wel leuker voor de foto’s dan metalen golfplaten, echter, de realiteit is dat die symbool staan voor armoede. Jaarlijks moeten die vervangen worden, gemakkelijk 1 week werk. Sterk en duurzaam zijn ze niet.)
In juli ben ik in een verlengd weekend tot in dat gebied geweest. Na 20 uur (!!) bussen over de slechtste wegen van het land bereikt ik Bonanza in het gebied dat bekend staat als de ‘driehoek van de mijnen’ De bus moest ’s nachts tweemaal gerepareerd worden. Een keer was de radiator lek. Deze werd gestopt door een plastieken vork te smelten. Via een evangelischen typ kon ik er dorpjes van de Mayanga-indianen bezoeken. Daarvan zijn er nog ongeveer 9000. Ik werd er binnengeleid in enkele huizen voor medische raad omdat ik ‘doctor’ ben. Hetgeen ik er gezien heb is extreme armoede.
Het zien van armoede doet me weinig (pauvrete, c'est pas la misere), van extreme armoede daarentegen sta ik aan de grond genageld met tranen in m’n ogen. Er werd eenmaal per dag gegeten. Menu: pap van geplette bananen en water. Heb er een ondervoed kind gezien van 3 jaar dat kleiner was dan zijn neef van 9 maanden.
De wetenschap dat die mensen opnieuw getroffen zijn maakt me triest...
De uitloper van de orkaan zorgde bij ons vorige zaterdag voor een dag regen, zonder problemen echter. In El Salvador echter zorgden de regens voor 157 doden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten