Choose a challenge: Feliz año nuevo en zalig pasen!

Ondertussen heb ik het goed en wel door: we zijn in 2010 geland.... Ik blijf het zeggen: de tijd vliegt.
Even in vogelvlucht verslagje van wat er de laatste maand gebeurde.

De laatste 10 dagen van 2009 kwamen mijn ouders langs. Ze kwamen met een dag vertraging aan: naar het schijnt is het winter in Belgie. Mijn ouders waren nog niet goed en wel ontdooid of we begonnen aan een drukgevulde tocht door Nicaragua. Koloniale steden Granada en Leon, Stille Oceaan in Las Piñitas, koffie-oogst en bergen in Yali en Miraflor, vulkanen van Masaya en Mombacho, kloof van Somoto en mijn territorium in en rond Esteli. Mijn ouders kwamen, zagen en af en toe viel hun mond open.

Wat hen opviel:
- busbegeleiders die aan 80km per uur uit de bus hangen om reclame te maken of bagage van het dak te halen
- overal luide muziek
- dat Victoria iets beter is dan Toña
- de vriendelijkheid van de Nicaraguanen
- de evangelische predikers die je soms tot in mijn huis hoort brullen
- hoe de Nicaraguanen al hun geld er doordraaien met de feestdagen (vuurwerk, rum, ....)
- de liften achter in de pickup of op het camionnetje boven de koeien

31 december vierden we mee trouwfeest van Evelien en Juan. Mezelf als fotograaf, mijn ma als keukenhulp en mijn pa om de Flor de Caña te proeven samen met een nonkel die bleek te werken voor een cooperatieve die met Oxfam werkt. 1 januari vertrokken we vervolgens om 4u30 om om 7u smorgens in de luchthaven te zijn. Van een vertrekuur gesproken....

Ik vind het super dat mijn ouders gekomen zijn. Bij deze kunnen ze ook beter begrijpen wat hun zoontje altijd weer naar het buitenland drijft...

Veel uitblazen was er niet want op 2 januari had ik afgesproken met Fritn en Dutn, 2 vrienden uit het pittoreske Geluwe. Zij kwamen reeds bij mij thuis langs half december en verkenden vervolgens het land terwijl ik met mijn ouders tourde. Nu hadden we tijd voor een stapke samen 'into the wild', naar de verre Caraibische kust.

Eerst stond hiervoor een ruteado (bussen die iedereen oppikken, kippen inbegrepen) van 7u tot Rama op het programma. Vandaaruit zijn er geen wegen meer in gans de regio. Al het vervoer over rivieren, lagunas en zee. Dus 1,5u per speedboot tot in Bluefields, ex-piratenstadje aan de kust.

Wat mij fascineert aan het Caraibische stuk van Nicaragua is de mengelmoes van culturen. Doordat het zo verafgelegen is zijn de Spaanse kolonisatoren nooit tot daar geraakt, de Engelsen steunden er piraten, Afrikaanse gestrande slaven konden er hun slavernij ontvluchten, de inheemse Miskito's overleefden er..... Je hoort er Spaans, Miskito, Engels (de Jamaica-versie), Creools, Garifuna,....om de kluts van kwijt te geraken.

Vanuit Bluefields trokken we nog 2 uur verder weg van de beschaving per speedboot. Een beetje op goed geluk gingen we naar Orinoco, een van de 3 Garifuna-gemeenschappen in Nicaragua. De garifuna’s zijn afstammelingen van West-Afrikaanse slaven. Deze belandden aan de Caraibische kusten van Centraal-Amerika doordat ze schipbreuk leden. Ongelooflijk hoe zo’n gebeurtenis van 400 jaar geleden nu nog zijn sporen laat zien.

Orinico vond ik de max. Het deed me meer aan Ghana dan aan Nicaragua denken. Dezelfde zwarte bevolking, schaterlachen, dansstijl....tot zelfs fufu! Fufu is de cassave die men met een stok tot een puree stampt, vervolgens opgediend in een lichtpikant soepje. (hier van kokos!)

Na 2 dagen Orinico trokken we naar El Bluff, de haven van Bluefields. Vandaaruit zouden we de ferry nemen naar Corn Islands, 2 prentkaarteilandjes. Echter de zee stond te wild en men liet de boot niet vertrekken. Maar liefst 20 uur later kon ons avontuur dan toch beginnen. 6 uur van links-naar voor- van rechts- naar achter op de behoorlijk wilde zee. Amai, mijne wrak. Nog nooit zoveel kotsende mensen gezien.

Beetje opgelucht aangekomen maar dan moesten we nog van Big Corn naar Little Corn Island. Terug de Oceaan op voor 14km in de speedboot. Crazy, met ons bootje op en over de metershoge golven.