Op bedevaart

El Sauce is een dorpje, gelegen in de bergen tussen Leon en Estelí. In de jaren 1700 is daar op de een of andere manier een zwarte Christus aangekomen uit Guatemala. Sinds die tijd is El Sauce een pelgrimsoord, zeg maar het Santiago de Compostela van Nicaragua. Elk jaar in januari trekken mensen er van heinde en verre al wandelend heen.

Vrijdagmiddag belde Veronica me op:
- Zeg, gaan we nie naar El Sauce?
* Euh, wat mij betreft ist goe. Heb je al schoenen?
- Euh, nee. Maar maak je geen zorgen, komt in orde.

Zo gezegd, zo gedaan. Om 18u begonnen we eraan. Al vlug kwamen we andere mensen tegen die ook op pad waren. We moesten Esteli verlaten via de wijk ‘Oscar Gamez’, onze lokale versie van de Bronx of zo. We bleven in groep en de bendeleden gaven ons vrije doorgang.

Ongelofelijk welke mensen we onderweg tegen kwamen. Mensen die reeds van Jinotega, Wiwili en San Rafael onderweg waren. Sommigen al 2 dagen op stap. Bij een man zagen we het bloed uit zijn schoen komen... Echter, naast de echte bedevaarders ook veel ‘feestvierders’. Blikje bier in de hand en maar stoeven in hoeveel uren ze het jaar ervoor aangekomen waren. Al bij al een leuk gezelschap, overal groepjes onderweg in het donker met de zaklamp. Dat alles onder een fantastische sterrenhemel.

Een van de mysteries bleef de afstand. Versies lopen uiteen van 36km tot 81km. Mensen vertellen trots dat ze het jaar ervoor de ‘65km’ wandelden in een dikke 6 uur. ‘’Serieus, heb je dan gewandeld aan een gemiddelde van 10km/u?’’ ‘’Jazeker jongeman, dat heb je goe berekend!’’ Tja.....

Opt gemak gingen we vooruit. Veronica met schoenen die ze geleend had van haar 10-jarig nichtje. Al snel bleken die eigenlijk te klein te zijn. Echter, de weg vol stenen en vervolgens een pad lieten niet toe te wisselen met de meegebrachte sleffers. Ook haar ‘koorden’ deden al vlug pijn. (pezen) Tot 23u, wanneer de weg veranderde in een stofweg zonder veel stenen. De weg werd vervolgd op sleffers...

Nog even ruziemaken. De mentaliteit van een Vlaming en een Nicaraguaanse is nu eenmaal zo tegengesteld als iets maar tegengesteld kan zijn. Daar waar wij zeggen: ‘blijven gaan’ zegt een Nica ‘opt gemakske, laat ons hier een beetje zitten’. En dat niet voor 5 minuten. Eerder een half uur en dan na driekwartier nog eens....

Uiteindelijk kwamen we behoorlijk strompelend om 5u30 smorgens aan. Heerlijk gevoel!

Miljaar, net op tijd voor de mis. Dat moest er nog bij van Veronica. Indrukwekkend te zien dat de meeste pelgrims bij het binnengaan van de kerk op de knieën naar voor gaan. Hoewel in slaap vallen tijdens missen niet zo opvallend is, slaagde ik er deze keer toch in dat een stuk of 5 keer te doen, telkens gevolgd door een vriendelijke elleboogstoot van Veronica.

Uiteindelijk belandden we om 7u ’s morgens terug op een bus richting Esteli. Missie volbracht, denk je dan, nu op het gemak naar huis. Niets van: 2 uur dooreen geschud worden terwijl je lichaam niets anders wil dan in slaap vallen is een tegenvaller. Om 9u kwamen we aan en moesten we nog 500m te voet tot in mijn huis. 2 strompelaars, je had de mensen ons moeten zien nakijken. Een zatlap loopt er hier in het weekend rechter bij.

En hoe ver was het nu? Geen flauw idee....... Waarom moeten wij westerlingen altijd weten hoe laat en hoe veel en .....Laat ons zeggen:was in elk geval een eindje gaan...Twas ver...

Wees gegroet.