Hola jovensitos,
heb er een ferme lap opgegeven. Gevolg: bijna 2 weken blog in te halen. Joepie.
10 januari
Na zware trip ben ik terug in Peru beland. Heb niet veel gedaan. Gechild, ge-internet en beetje rondgewandeld in Cuzco. Op de bus had ik Carol, een Franse en Daniel, een Colombiaan ontmoet en samen logeren we in Hostal Familiar. Vrij toevallig want we waren naar iets anders op zoek. We werden binnengeroepen en het dingske charmeerde ons. Heel klein, beetje chambre d'haute -achtig.
Peru, dat is toch anders dan Bolivië, soms in positieve zin, soms in negatieve zin. Wat duidelijk veel beter is in Peru, dat is het eten. Ongelooflijk hoe lekker je hier eet. Ik eet bijna altijd nen 'menu del dia'. Dat is een soep waarin je kunt verdrinken, gevolgd door ne lekkere hoofdpla en een soort sap om te drinken. Dat alles voor 3-4-5 soles, ongeveer nen euro. Ook de mensen zijn hier vriendelijker dan in Bolivië. Niet dat ze in Bolivië onvriendelijk zijn, maar ze zijn er wel veel meer gesloten tegenover gringo's.
Wat is er in Bolivië beter? Eerst en vooral de prijzen. Ook is Bolivië veel meer avontuur. Oude bussen, slechte wegen, ... voor velen een nachtmerrie, maar ik heb nie liever. Ook geen toeristentoers, geen gidsen met een vlaggetje met erachter een kudde witte kuiten in bermuda. Peru is op vele vlakken een jaar of 10 voor, toch raar als je weet dat beide landen vrij vergelijkbaar zijn.
11 januari
Met Carol de ruïnes van Pisac gaan bezoeken. Mooie terrassen, mooie ruïnes. Twas zondag en daardoor ook marktdag in Pisac. Gevolg: toerbussen, ai ai. We kwamen net op hetzelfde moment toe. Dan maar gechild en hopla, na een half uur waren de toerbussen door de ruïnes gerusht. Roepend, gillend, poserend...Daarna hadden we de plek bijna voor ons alleen.
Te voet naar beneden gegaan naar het marktje. Dat was een beetje een ontgoocheling, weinig authentiek.
Op de terugweg richting Cuzco uitgestapt in Qen'qo. Inca-ruïnes maar we snapten er niet veel van. Dan te voet tot bij Shaqsawaman (mis geschreven, spreek uit: sexy woman), deze ruïnes waren wel de moeite. Typisch aan de inca-architectuur is dat ze geen voegen gebruikten. Alle stenen passen perfect op elkaar. Ongelooflijk, stenen van meer dan 100 ton en ge kunt er echt wel geen naald tussen krijgen. Voor ne keer ne geposeerde foto, omdat je dan de grote van de stenen kan vergelijken met ons.
12 januari
Normaal zou ik met Daniel een trekking doen van 4 dagen naar Machu Picchu, maar dat is afgelast. Den Daniel was aan het wachten op geld van zijn broer, maar het kwam niet. Hij is dan maar vertrokken met de noorderzon, hij liet enkel een tekening en zijn email achter. Ik denk dat hij terug naar huis is, na 7 jaar mag dat wel. (wie hoor ik nog klagen als ik eens 3 maand weg ben?)
Alleen zag ik de trekking niet zitten. Het is regenseizoen en het weer in de bergen is vrij onstabiel. Dan maar andere optie genomen op goedkoop naar Machu Picchu te gaan. Machu Picchu en goedkoop, dat is een moeilijke combinatie. Je moet namelijk weten dat je er niet volledig kan geraken over de weg. De enige echte verbinding is de trein. Door hun monopolie is die treinverbinding echter super duur. Het moet ongeveer de duurste trein ter wereld zijn. Prijzen ben ik weer vergeten, maar een retourtje van enkele uren kost je toch minimum 60 euro denk ik. Dat is hier een fortuin. De Peruanen zelf zijn er ook kwaad om, ik hoorde verhalen van hoe ze de trein soms bestenigen.
Nog liever 1 of 2 dagen tsjolen dan zo'n afzetters te steunen. Om 8u smorgens vertrok onze collectivo richting Santa Maria. Al snel enkele anderen ontmoet die hetzelfde gingen proberen. De rit ging over een pas van 4700m, spectaculair. In Santa Maria hadden we veel geluk, we hadden direct een andere collectivo richting Santa Teresa en dan verder naar de 'hidro-electrico', het dichtste punt waar je via de wegen kan geraken. De rit was spectaculair op een aardeweg door de bergen. Op een bepaald moment hebben we een U-bocht, met de ravijn in ons midden. Het wegje is zodanig smal dat hij met zijn achterwiel van het wegje dreigt te gaan bij het uitgaan van de bocht. De chauffeur stopt. "¿Kan iedereen ne keer rechts op elkaar gaan zitten en naar rechts leunen?" Jezus Christus, Maria Jozef en Allah Akbar!! 2 seconden later, de spannendste van mijn leven, waren we door den bocht en we stonden nog altijd op de weg. Fioew.
Beetje verder moesten we nog met de helft uitstappen om over een brugje te kunnen. Dat deed ik met plezier. Ook nog 2 keer spiegeltje-tik gedaan bij het kruisen met andere collectivo's. Mensenlief, toch ongelooflijk dat je zo'n toeren moet uithalen om naar 1 van de beroemdste plekken ter wereld te gaan.
Uiteindelijk waren we rond16u bij de hidro-electrico. Vandaar moesten we nog 2 uur te voet over de treinsporen tot bij Aguas Calientes, het dorp aan de voet van Machu Picchu.
We waren met een tof bendeke van op de collectivo. Chilenen, Spanjaarden, nen Ecuadoriaanse Hollander, nen Filipijnsen Brit en Manu, ne geflipte Portugese Fransman. Aguas Calientes is het meest toeristische dorp dat ik ooit gezien heb. Er is waarschijnlijk niet 1 iemand die zijn geld niet verdient in het toerisme.
13 januari
Met ons bendeke om 4u30 opgestaan om te voet naar boven te gaan. Manu en ik lieten de rest achter, twas belangrijk dat we om 6u boven waren om voor de bussen te zijn. Heel mooie wandeling door de weelderige jungle-vegetatie. We waren net iets te laat boven, twas al een drukte van jewelste. Mijn studentenkaart van vorig jaar doet hier wonderen in Peru. Binnengeraakt voor 15 euro ipv 30 euro.
Eens binnen direct naar de typische foto-plek gegaan want de wolken waren aan het klimmen over de site. Dan naar Wayna Picchu gegaan. Das den berg die je achter Machu Picchu ziet liggen op de foto. Slechts de eerste 400 mogen erop. We waren op tijd. Na aanschuiven konden we den top beklimmen, 1 uur naar boven over een ferm steil paadje. Toen we boven waren zagen we niets buiten wolken. Potverdikke. Dan maar een tijdje goe gechild met Manu en na een uur trokken ze de gordijnen open. Woehoe!
Machu Picchu zou de vorm van een condor moeten hebben. Tja, dat zeggen ze hier bij elke toeristische plek. Na een tijdje op het gemak naar beneden gegaan en dan rondgetsjoold op de site. Gans den dag, op het gemak. Al bij al geluk gehad met het weer, want weinig regen en wolken. Ik heb verhalen gehoord van mensen die bijna niets konden zien op Machu Picchu, saaike.
14 januari
Om 6u opgestaan, dat was geen probleem want gisteren om 20u in slaap gevallen, Manu al om 18u30. In plaats van dezelfde we terug te keren naar Cuzco had ik een ander plan. We konden langs de andere kant van de treinsporen verder wandelen, dat wel voor 29km lang. Tot kilometerpunt 82, het eerste punt waar er weer wegen waren. Manu vond alles altijd goe, dus hij ging mee. Na 2km begon hij echter eens te denken en hij realiseerde zich dat 29km wel ver was. Vooral voor iemand van wie de lijfleuze 'tranquille, tranquille' is.
Hij kreeg van mij een verbod om te klagen en hij leefde dat goed na. Twerd een zalige trip. Eindeloze stukken spoor door groene natuur en af en toe een tunnel. Gene trein moeten groeten in de tunnel, joepie.
We kwamen zelfs redelijk wat volk tegen in het begin. Namelijk dragers van de Inca Trail die met ongelooflijke lasten vliegen over de sporen. De Inca Trail is de bekendste tocht van 4 dagen naar Machu Picchu. Wel geen spek voor onze bek, ge betaalt er ongeveer 400 dollar voor. Voor die prijs dragen ze u bij wijze van spreken wel over de paden...
Ook enkele verlaten ruïnes tegengekomen. Deze streek ligt werkelijk bezaaid met Incasporen. Elke kilometer stond er een bordje. Psychologisch heel goed dat de bordjes aftelden. Na 7 uren kwamen we rond 14u aan bij kilometerpunt 82. Manu dood, ik zo fris als het klimaat in België.
We namen een collectivo richting Ollantaytambo. Ook daar liggen bekende ruïnes. Manu zocht een bed op terwijl ik die bezocht. Ook de moeite, 1 groot complex op 1 bergflank en 3 kleinere op de tegenoverliggende bergflank. De avond viel en dat gaf mooie beelden.
15 januari
Op de terugweg naar Cuzco lagen nog 2 interessante plekken. Groot probleem echter. Der waren overl wegblokkades van de boeren tegen de privatisering van het water. We zouden er niet geraken. Manu vond het heerlijk, een dag 'tranquille, tranquille' en lachte mij uit terwijl ik zocht naar een oplossing. Toch vond ik iemand die het met zijn busje ging proberen.
Na 2 kleinere blokkades omzeild te hebben, zaten we vast bij de derde.
We waren echter op 5km van ons doel, geen probleem dus. Te voet door de bergen kwamen we bij de Salinas van Maras. Dat is een plek waar een zoutrijke waterbron is die van de berg afstroomt. Via duizenden bekkens doet men er aan zoutwinning, werkelijk prachtig beeld.
Van hieruit zouden we te voet naar Moray gaan. Het pad was echter onduidelijk en Manu's voeten waren kapot. Heel veel geluk gehad want we kregen een lift van 2 Argentijnen. Martin en Vivyana zaten ook vast door de blokkades en hadden daardoor hun plannen gewijzigd. Bleek dat ze net zoals ons naar Moray wilden en dan terug naar Cuzco. Ideaal!
Moray is een plek waar de inca's een soort landbouwlaboratorium hadden. Elk niveau van de constructie heeft een ander microklimaat en zo experimenteerden ze met planten.
Vanuit Moray terug naar Cuzco maar dat ging niet vlot door de blokkades. De blokkades zijn ook gevaarlijk want auto's worden er vaak bestenigd. Uiteindelijk konden we Peruvianen volgen die de streek kenden door vreselijk slechte, maar vreselijk mooie wegjes. De Sacred Valley is een van de mooiste streken die ik ooit zag. Massa's kleine veldjes met op de achtergrond de besneeuwde andestoppen.
Eens terug in Cuzco een pintje gaan drinken, vooral den Martin was liefhebber. (en ik ook een beetje) Savonds trakteerden de Argentijnen nog terug met eten, super vriendelijke mensen. Zonder hen hadden we zeker vastgezeten, want in gans de streek was die dag geen openbaar vervoer geweest.
16 januari
Nog een dagje Cuzco gedaan met bezoek aan enkele kerken en museums. Cuzco is echt mooi, vooral de wijk San Blas, vol kleine straatjes die heel steil oplopen.
Bezoek aan Qorikancha was heel leuk. Dat is een soort klooster gebouwd op incamuren. Er was net een vlaamse groep. Ik sloot me stilletjes aan, twas eens leuk een gids te hebben. Ene had me rap door, hij stelde mij voor. Had de indruk dat velen meer geintresseerd waren in mijn verhaal dan dat van hun gids. 'Tis bij ons precies een schoolreis', kwam er ene klagen.
Smiddags ging ik naar Tipon, ongeveer een half uur met de collectivo. Op die plek heb je ruïnes, maar het dorpje is vooral gekend omdat je er goedkoop 'cuj' kunt eten. Cuj, of anders gezegd: cavia! Dat moet je hier eens geprobeerd hebben, vond ik. Ik vroeg of ik een kwekerij kon zien. Geen probleem. Mijn hartje kromp wel een beetje. Cavia's, tzien er toch lieve diertjes uit, niet echt iets om op te eten.
VOOR
NA
Twas een tegenvaller. Smaak op zich was niet slecht maar aan gans mijne cavia was er mss 10 gram vlees te vinden. Eigenlijk wel logisch als je een cavia bekijkt. De rest was vooral vel en ingewanden, niet echt mijn favoriete onderdelen van een dier.
17 januari
Vandaag gaan raften. Was zalig. Eerst een uitleg gekregen over alle technieken en commando's. Er waren in totaal 7 boten. Ik had geluk met de mijne, we hadden een goed team.
Het begon rustig, da mag ier wa meer zijn, dacht ik. En dat kwam. Klasse II, III en IV versnellingen, extra wild doordat er meer water is in het regenseizoen. Niemand viel er uit. Op bepaalde plekken ging onze kapitein met opzet verkeerd in de versnelling. Via noodtechnieken die we geleerd hadden, konden we beletten dat ons bootje kantelde. Op het einde ook nog bodyrafting gedaan. Das simpel: in een versnelling zonder rotsen het water inspringen. Voeten vooruit, op de rug en water slikken...
Na het raften nog veel te koude sauna en eten in het basiskamp en om 17u30 waren we terug in Cuzco. Geen second te laat want had om 19u30 mijn bus naar Ayacucho.
18 januari
In Ayacucho werkt Sara, een kinevriendin, een jaar als vrijwilligster. Ze is wel ver weggekropen. Maar liefst 23uur bussen. Daarvan waren 22,75 uur over onverharde wegen door de bergen. Was mij afgeraden in het regenseizoen, maar uiteindelijk is alles meegevallen. Godzijdank heeft het niet geregend.
Mijn grootste probleem was dat ik na Andahuaylas naast een evangelist zat. Dat is nu al de tweede keer dat ik dat tegenkom. Ze beginnen zo typisch met een onschuldige vraag over uw geloof. Als dat dan gene vetten blijkt te zijn, zijn ze vertrokken. Tzijn echte cultuurterroristen. Mijnen eersten, was er ene die de weinige, afgescheiden culturen die er nog bestaan in de Amazone wilde evangeliseren. Hij zei ook dat Afrikanen beesten waren, ge moet juist zoiets tegen mij zeggen. Degene waar ik nu naast zat, was evenmin voor rede vatbaar. "Neen, niet alle godsdiensten zijn gelijkaardig, Allah is toch niet aan het kruis gestorven?" Tja, als je het zo bekijkt... Ik zit nog liever in een bus vol Jehova's dan naast enen evangelist. Gelukkig bestaat er nog zoiets als een mp3-speler om u af te schermen. Let op, twas gene kwalijke vent, hij beloofde op het einde zelfs nog voor mij te bidden.
Ik kwam savonds aan in Ayacucho. Bizar Sara hier nu aan te treffen, aan de andere kant van de wereld.
19 januari
Sara had net vandaag haar verhuis richting San Miguel gepland. Dat is een dorpje 3 uur verder waar zij een project zal opstarten. Geen probleem, leek me zeer interessant en ik kon wat helpen bij de verhuis. Onze collectivo had net geen laadrek op zijn dak, dus Sara moest 3 zetels afhuren voor haar gerief, zo gaat een verhuis hier.
San Miguel bleek een prachtig dorpje te zijn in de bergen. Heel rustig en proper. Sara was er al verschillende keren geweest om alles te plannen. Ze moet alles zelf regelen. Kamer voor haarzelf, therapielokaal, reclame maken bij de mensen,... leuke uitdaging. Op de dorpsradio verschijnt op het einde van de week de aankondiging dat ze volgende week maandag start in een spotje, zo gaat dat hier. Bedoeling is dat gehandicapte kinderen uit San Miguel en de dorpjes errond bij Sara terecht kunnen voor revalidatie.
We spendeerden de namiddag met allerlei klusjes. Gerief dat nog gekocht moest worden, kamer kuisen, watergevecht nadat ik aangevallen werd door lokale meisjes. We wilden het bed afhalen bij de timmerman, maar dat was nog niet klaar. Aan de telefoon had hij smorgens nochtans gezegd dat het klaar was, zo gaat dat hier.
Savonds nog Sara's nieuwe stulpje ingezegend, compleet met offer aan Pacha Mama zoals dat hier gaat. (altijd eerste enkele druppels op de grond strooien)
20 januari
O wee o wee, onze Jugo de Tumbes (milkshake van Tumbes, een soort passievrucht) mislukt. Melk in brik is hier niet te vinden en ne vent beloofde een liter verse melk apart te houden. Toen Sara er om ging, bleek dit niet gebeurd te zijn. Super toch, je kan hier vanalles beloven zonder je erna iets van te moeten aan trekken...
We wandelden naar een waterval. Prachtige natuur hier en de waterval bleek nog een ferm ding te zijn. Eronder staan was pijnlijk door de kracht en de koude van het water.
Ondertussen is het nieuws van Sara's definitieve komst al rondgegaan. Ze wordt door vele mensen aangesproken, ze is al een bekende dorpsfiguur. Een vrouwtje kwam uit een dorpje op een half uur met haar zoontje, waarschijnlijk speciaal voor Sara. Prachtig dat zij hoop en toekomst kan geven aan de mensen.
Om 16u neem ik terug collectivo richting Ayacucho. Had graag langer gebleven, maar tijd is in mijn laatste 10 dagen een vrij hardnekkige vijand.
21 januari
Alweer een marathonrit vandaag (en morgen). Smorgens neem ik om 8u30 bus van Ayacucho naar Lima. Prachtige rit. We vertrekken tussen de andestoppen, dalen af door de higlands richting vruchtbare vlakten en vervolgens de woestijn. Zoveel verschillende landschappen in 10 uur tijd.
Om 18u30 komen we aan. Ik moet naar het noorden van Peru, Tumbes. Vandaaruit wil ik dan Ecuador binnen. Ik hoor dat er iets verder een maatschappij is met een bus om 18u30. Ik leg een spurtje, erop rekenend dat de bus wel met vertraging zal vertrekken. En ja, ik zie hem maar hij vertrekt. Ik loop er langs, al mijn bagage op rug en buik en maar kloppen. Potver, de *** wil nie opendoen. Dan sta ik daar midden de straat, vol zweet. Haha, had me goe belachelijk gemaakt.
Geen bussen meer naar Tumbes die nacht. Dan maar om 20u bus naar Piura genomen en vandaaruit loopt een weg naar een andere grensovergang. Al bij al goeie meevaller, want een veel veiligere grensovergang.
22 januari
Na ritje van 15 uur sta ik in Piura om 11u30. Om 13u is er een bus naar Loja in Ecuador. Heb niet genoeg soles meer, gelukkig kan ik met de kassierster gelukkig maken met enkele dollars. Daardoor had ik nog juist genoeg geld om te gaan eten. Ne vriendelijke vent wilde mij iets laten proeven, een soort sap. Toen ik wilde betalen, bleek dat hij ook mijn eten betaald had.
Joehoe, had daardoor nog geld voor nen Jet. Een dag in Peru zonder nen Jet, das nen dag nie goe geleefd. Nen Jet is ne simpele frisco, maar met een of ander revolutionair recept. Help, enkele Lamborghini cremekarrekes. Da zijn de rode, de vijand van de gele. Op het nipperke komt dan toch nen D'Anafria crememan. "Jet , slimme zet !'', roep hij en ik geef hem gelijk.
Onderweg mindere landschappen deze keer, dus mij maar bezig gehouden met ezels bekijken. Eerst ene gezien in een mototaxi. Hilarisch hoe ze het arme beest vervoerden. Verderop hoorde ik plots DONK en dan EEEIIIY onze bus remde. Bleek dat Fernand en Rosanne, 2 ezels het spelleke gespeeld hadden van 'zo lang mogelijk voor het busje blijven staan'. Fernand had gewonnen, hij had er wel een pijnlijke trochanter major aan overgehouden en onze bus had een licht minder. Een ezel stoot zich geen 2 keer aan dezelfde bus en Fernand mankte dus verder.
Vlotjes terug Ecuador binnengeraakt en we kwamen om 21u aan in Loja. In totaal 34 uur gebust, maar alles vlot voorbij gevlogen.
Ik heb nu nog een weekje Ecuador. Had eigenlijk meer gewild, maar beetje lang blijven plakken in Bolivie. Zonde. Om mij te haasten in mijn laatste week heb ik ook geen zin, dus veel zal ik niet zien van Ecuador. De 29ste ga ik omhoog in Quito, de 30ste land ik in Amsterdam.
Tot binnenkort!
Grz Hans
Op een bepaalde plek zitten 4 mensen en ik doe een babbelke. Blijken 2 ervan West-Vlamingen te zijn. Hanne is van Zwevegem en is jaartje ouder dan ik. Ze geeft er hier in Latijns-Amerika ne ferme lap op, 10 maanden. Ik heb het gevoel dat ik haar van ergens ken en wat blijkt: we ontdekken 2 links. Heb vorig jaar 1 keuzevak gevolgd bij de politiekers en zij deed ook dat vak. Ook werkt ze in de Casa Mundo in Menen, cafeetje waar ik soms wel eens ga sponseren. Ze reist nu eventjes samen met haar pa Jan. Hij is curieus hoe dat gaat om rond te trekken met de rugzak en is eventjes achtergekomen. Chapeau.
Savonds gingen we stapke zetten met Sandra en Juan Carlos. Had geregeld dat ook Jan en Hanne konden aansluiten. Zat Juan Carlos daar plots tussen 4 belgen. Was tof avondje dat eindige met salsa, merengue en vlaamsen boerendans in de discotheek. Ook daar trouwens nog 2 waalske meiskes tegen het lijf gelopen.
In Ambato moeten we van bus wisselen. Al zeverend met Jan kruip ik de bus op en plots reageert iemand. Blijken er nog 2 West-Vlamingen op de bus te zitten, Geert en Myriam uit Brugge. Savonds eten we samen en ik begint stillekes aan mijn West-Vlaams terug te vinden. Echt waar, na bijna 3 maand had ik in het begin echt moeite. Ik had constant de neiging Nederlands te klappen.
Ik wilde naar een uitkijkpunt over de Volcan Tungurahao gaan. Dat is een actieve vulkaan. Als je geluk hebt, kan je hem snachts zelfs vuur zien spuwen. Jammergenoeg zat hij in de wolken. Bij een bepaald ventje werd ik binnengeroepen voor een theetje, deed me eventjes aan Marokko denken. Hij plukte gewoon wat takjes van een struik en een beetje later hadden we heerlijke thee, cebron of zo genoemd. Verder naar beneden ook nog zoet water leren drinken uit een bepaalde bloem van een klein ventje, 7 jaar oud.
Smiddags bij een bepaalde waterval forel gegeten. Mocht hem zelf vangen en 15 minuten later lag hij op mijn bord.
Savonds gaan eten met Jan, Hanne, Geert en Myriam. Leve West-Vlaanderen, echt raar hier. Dan nog stapje gaan zetten.
Ernaast ligt een vrij tof museum rond de plaats waar eigenlijk de echte evenaar doorloopt. Ge leerde er een beetje over de amazonecultuur en ze deden proefkes. De bekendste is degene met het leeglopende watervat. Op de evenaar loopt het water recht naar beneden. 2m verder, op het zuidelijk halfrond krijg je een draaikolkje in wijzerzin, dan terug 2m verder, op het noordelijke halfrond heb je een draaikolkje in de andere richting. Curieus toch. Ook kun je op de evenaar een ei recht op een nagel zetten en als je iemand opheft op de evenaar weegt hij lichter. (geloofde dat niet maar heb et zelf echt ondervonden)
De ruines waren wel mooi, maar nu ook niet spectaculair. Vooral leuk dat ik bijna gans de site voor mij alleen had. (mijn hollandse reisgezellen hadden ook voorkeur gegeven aan dagje shoppen. Zij waren blij dat ze van de ruines gespaard bleven, ik blij dat ik van het shoppen gespaard ben gebleven)
Die afdaling is de grootste kick die ik gedaan heb in mijn leven. Aan 50-60-70 per uur afdalen, onder jou een wegske van aarde en stenen, naast je op 2m een gapende ravijn en kruisjes, boven jou overhangende jungle en watervalletjes en op jou snot, modder en regen. Geen ravijn van 20m, wel eentje van 1km. Als ge derin vliegt nog tijd voor 2 weesgegroetjes en een onzevader. Enerzijds zonde dat we weinig van het landschap zagen, anderzijds kon je zo meer je ogen op de weg houden en waren de weersomstandigheden op en top 'flandrien'.
