Prospero año!

Ola

25 december

Na slapend mijn kerst gevierd te hebben, vroeg uit mijn bedje. Zoveel mogelijk gewicht achtergelaten in hotel om enkele dagen te gaan trekken in de Cordillera de los Frailes, een hoopje bergen hier nabij Sucre. Daar leven de Jalqa, indigina's die hun cultuur heel sterk bewaard hebben.

Het openbaar vervoer was in de camion. Ongeveer een uur moeten wachten tot de camion vol was, zelfs varkens hebben bij ons meer rechten en comfort qua transport. Wachten was heel boeiend, ik speelde 'indiginatje bekijken'. Vooral het toiletgebeuren rond de camion was hilarisch. Rok beetje wijd, hurken en hoplaba. Piesen gebeurt op 10m van de camion, voor een negerke deden ze toch nog de moeite om 30 weg te lopen. Papier? Nie gezien... Nu ja, gelukkig waren er ook nog andere dingen te zien.

De camion brulde zich uiteindelijk in gang. 70 indiaantjes en 1 witten cowboy. Na een half uurke begon het te regenen. Joepie. Na een kwartier stopt de camion en haalt de chauffeur een zeil uit, als iedereen al nat is... Ik zit vooraan op een balk en kon het zeil beetje opheffen om te kijken. Wat ik te zien kreeg was een beetje angstaanjagend. De weg is onverhard, aarde dus. Gezien de chemische formule aarde + water ook hier modder oplevert, ploeterden we door een modderpoel met daarlangs de afgrond. Vond ik wel avontuurlijk, maar misschien iets te. Af en toe stoppen om stenen die op de weg gespoeld waren te ruimen en dan verder ploeteren, haarspeldbocht in en uit.

Na een tijdje vraagt mijn buurman: 'Moest jij niet naar Chataquila?' "Inderdaad, lieve man", zeg ik. 'Ewel, tis om te zeggen dat we daar net gepasseerd zijn.' Godverderoddegodver!!! Dan maar volgende dorp afgestapt, Chaunacas. Vandaaruit de wandeling gedaan die ik wilde doen, maar in omgekeerde richting naar Chataquila. Moest dan wel gans den trot terugkeren. Nu ja, das dubbel zoveel wandelplezier voor tzelfde geld e. Gelukkig waren de wolken aan de andere kant van de bergen blijven steken, hier geen regen.

Het pad was 'pre-hispaniaans' of te simpeler gezegd een pad dat er nog lag van de inca's, 500 jaar oud. Na 4 uur was ik terug in Chaunacas, waar een kerstvoetbaltornooike was. Ik gaf enkele hints om mee te kunnen doen, zonder succes. Hostelleke of zo was er niet, slapen kon in het informatiecentrum. Daar lag ik dan in een dorpke van 250 man, op een matras in een huisje waarvan de deur dicht moest door een krant tussen de deur te steken.

26 december

Crimineel vroeg opgestaan, om 5u30. Jaja, reizen tis geen lachtertje. Ik wou veel tijd hebben in de klaren, voor moest het 'een beetje' fout lopen. Moest een riviertje over richting Maragua. In het regenseizoen kan je er niet over, maar ik wilde niet luisteren. Het water kwam op navelniveau bij hen. Net iets boven mijn knieën dus, dacht ik. Ik daalde af naar het riviertje en ik werd stil. Da ding zag er van in de verte ok uit, maar bleek redelijk kolkend dingetje te zijn. Kwas rap veranderd van gedacht.Dan maar teruggekeerd naar het dorp en naar alternatief geinformeerd. Ik kon Maragua bereiken via een ommetoer. In Socapampa was er een brugje. Geen andere keus dus. Het bleek een prachtig wegje te zijn. 4 uur wandelen in een gebied, onbereikbaar voor auto en eletriek. Kzou een beetje lyrisch kunnen doen maar kzal het proberen te beperken tot 1 zin. De aarde kleurde achtereenvolgens groen, rood, oranje, geel, paars, prachtig. Langs watervallen en door moerasjes, dat alles in een concert van vogelgezang en eucalyptusgeur. Dju, 2 zinnen. Maragua is een dorp dat in een immense krater ligt. Ooit moet daar een ferme steen gevallen zijn of iets anders. Hele rare 'wanden', als bloemblaadjes omcirkelden ze de kratervallei. In Maragua op het dorpspleintje gevraagd of ik iets te eten kon kopen. Winkeltjes waren er niet, laat staan een restaurant of Mc Donalds. Ik mocht mee naar mevrouwtjes huisje en voor 50 cent kreeg ik een gigantisch bord soep waarin vanalles ronddreef. In Maragua hebben ze ook een typische maissoep, waarin ze hete stenen gooien en die geven dan een soort smaak. Deze soep had mevrouwtje echter niet.

Ging normaal in een dorpje op 1 km van Maragua slapen, maar omdat ik nog een ganse middag had besloten mijn tocht van morgen al te doen, das een dag gewonnen. Die ging naar Potolo, met een zij-uitstapje naar Ninu Mayu, waar er dinosaurusvoetstappen liggen. In de mij aangewezen richting beginnen stappen, uit de krater klimmend. Duidelijke paden waren er niet en de weg vragen was soms moeilijk, omdat velen enkel Quechua spreken. Gevolg: verloren gelopen. Ik probeerde richting te houden zonder paden. Probleem, kloof hier en aardverschuiving daar: altijd terugkeren en anders proberen. Kaart en kompas waren handig geweest. Na een 1,5 uur kon een herdersmeisje mij toch de rotsen aanwijzen in het dal waar de dinosaurussporen waren. Had echter teveel tijd verloren en wilde in de klaren in Potolo geraken. Ninu Mayu links laten liggen, was blij dat ik eindelijk wist waar het pad lag. Daarenboven nog een fossiel gekregen van de meiske.Om 17u30 aangekomen in Potolo, 1 uur voor het donker. Joepie. Ik zie op het dorpspleintje 2 witte meiskes. Tzijn belgische en ik heb het gevoel dat ik ene nog gezien heb. Na wat zoeken blijkt dat we samen BTC-cursus hebben gevolgd in september. Ze had me toen verteld dat ze in Bolivie ging werken en nu loop ik haar hier tegen het lijf, in het hol van pluto dan nog. 1 familie heeft een kamer boven hun huisje met 2 bedden. De meisjes in het ene, ik in het andere en we spraken of het zo te houden. Voor de tweede nacht op rij slaping voor 1 euro.

27 december

Teruggekeerd naar Sucre met camion om 9u. Alle transport in de Jalqa regio is rond deze periode. We kruisen dus verschillende andere camions. 3 keer wordt er bij het kruisen gegooid met ik weet niet wat naar elkaar. Mijn buurman vangde iets eten-achtig op met zijn gezicht. Lieve mensen, die Bolivianen.Rond de middag terug in Sucre. Eten in de centrale markthal, de topattractie volgens mij in Sucre. Middag internettend doorgebracht en om 19u bus genomen naar Cochabamba, een uur of 10 verder.

28 december

Na een vlotte rit kom ik om 5u40 aan in Cochabamba. Verderop in de stad vertrokken er om 6u bussen naar Toro Toro. Ideaal dus, was net op tijd. Toro Toro is 138km verder, goed voor 7u bus. Mooie gemiddelde snelheid van 20km per uur dus, kwist op voorhand dat het dus wel een spektakelweg zou worden.

Mijn vermoeden bleek te kloppen. Hobbel de bobbel door een canon en af en toe door zijriviertje dat de canon binnenloopt. Ongelooflijk waar die bussen hier overal over moeten.

Rond Toro Toro ligt het nationaal park van Toro Toro, vooral bekend omdat het er vol dinosaurussporen ligt. Smiddags om 15u vertrokken voor bezoek aan grotten met 2 Hollandse meiden die ik tegen het lijf gelopen was, Marly en Sanne. Eigenlijk te laat om te vertrekken, maar we hoorden dat de dag erop 400 scouts van over gans de wereld de grotten gingen bezoeken en zoveel gezelschap zagen we niet zitten.

Bezoek aan de grot was spectaculair. Geen grot met verlichting en paadjes en zo. Afdalen met touw en van de ene naar de andere zaal kruipen door gaatjes en gangetjes waar de iets bredere medemens simpelweg niet door zou kunnen. De stalagmieten en tieten waren prachtig. Na een uur hadden mijn batterijen er genoeg van. Natuurlijk niks van reserve voorzien door onze 16-jarige gids Eber, maar voor 2,5 euro kun je nu ook niet zoveel professionalisme verwachten. Resultaat: 2 mooie builen en veel vliegende vogeltjes gezien rond mijn hoofd. Na een uur of 2 terug uit de grot geraakt en dan nog 8km door het donker terug naar Toro Toro.

29 december

Vandaag opnieuw op pad met den Eber, nu voor een tocht naar El Vergel. Veel dinosaurussporen tegengekomen. Dat houdt dus in dat er versteende voetstappen te zien zijn, crazy als je bedenkt dat die soms van 100 miljoen jaar geleden zijn. Hele mooie wandeling met een natuurlijke stenen brug, watervallen, uitzicht over de canon en veel gezever met Sanne en Marly. Ze kunnen er een twa van. Onder andere nieuwe toeristische attractie bedacht: El Buro Boraccio. Ik bespaar u de inhoud.

30 december

Om 6u bus terug naar Cochabamba. Het had gans de nacht geregend. De weg was al goed opgedroogd, gelukkig geen nieuwe moddertocht. Wel waren de riviertjes waar we door moesten ferm gezwollen. Eentje een beetje heel veel. De chauffeur stopte en bestudeerde het zaakje. Als hij er al niet gerust op was, moet je niet vragen hoe gerust ik er op was. Maar ze gingen het proberen. Met de bus door een riviertje met sterke stroom, waarom niet. De middengang, die vol mensen stond moest uitstappen en via de stenen over de rivier. Sanne, Marly en ik stapten ook uit, we zaten liever niet in die bus. Spannend toen de bs vertrok. Eventjes een hapering om over een steen te geraken maar de bus spoelde niet weg. Jeeha! Probleemke, de rivier stond te hoog en we konden er niet over via de stenen. Ondertussen stond de bus wel al aan de overkant vaneigens. Gelukkig kwam er net een camion aan. Wij presten ons met een man of 30 erbij, in een camion die al propvol zat. Man man, je had die toestanden moeten zien. De bus had het gekund en een camion is nog sterker, dus was er wel gerust op.

Nog 2 keer mogen uitstappen voor een doortocht van een riviertje, maar niet zo extreem. Wel 10 keer gevreesd dat de bus zou kantelen, maar alles ok. Minder ok was het oude ventje dat bij ons op de middengang zat. En maar kotsen en roggelen, ai ai. Nog een lekke band gehad maar al bij al toch in Cochabamba geraakt na een onvergetelijke rit.

In Cochabamba visum voor Bolivie verlengd en dan naar Jezus geweest. Op een heuvel staat hij hier uit te kijken over de stad, beetje zoals den Cristo in Rio de Janeiro. Die is 33m hoog omdat Jezus 33 jaar heeft geleefd. Hier is hij iets hoger dan 33m. Hij heeft 33 jaar en een paar dagen geleefd, leggen ze het uit. Tja...

In Cochabamba deed ik een telefoontje in een call centre voor 1,6 bolivianos. Ik betaalde met een briefje van 10. Den uitbater had vaneigens geen wisselgeld (hij had dus geen 84 eurocent!), dat is hier een dagelijks probleem. Daar waar de winkelier dan normaalgezien eventjes op zoek gaat naar geld bij zijn buur of zo, weigerde deze en werd kwaad. Hij pakte mijn 10 bolivianos en weigerde wisselgeld te geven. Het zaakje liep mooi uit de hand. Kwerd ook kwaad en probeerde mijn geld terug te pakken. Stond hij daar plots voor mij met een deegrol in de lucht. Beetje zoals in de strips, hilarisch. Dan maar politiepatrouille tegengehouden en meneer werkte plots meer mee.

31 december

Na een nachtje in 1 van de goorste alojamientos die ik ooit gezien heb bus genomen naar La Paz voor nieuwjaar. Prachtige busrit door de bergen en de altiplano. Leuk was dat mevrouw indiaan in sliep viel en dat haar kippen ontsnapten. Liepen er plots 2 kippen rond in de bus. Mooi is ook de handel die altijd rond de bus gedreven wordt als die stilstaat. Nieuwe bussen zijn echter hoger en dus gaat het handeltje soms moeilijk. Het eten wordt dan letterlijk binnengegooid, geld vliegt naar beneden en wisselgeld vliegt terug in de bus in een plastiek zakje.

Blij dat ik in La Paz geraakt ben voor om oudejaar te vieren. Voor de derde keer arriveer ik in Hostal Cactus, met de zalige Blanca die er werkt. Tis hier een beetje mijn thuis.

Met Sanne en Marly gaan eten, mijn oudejaarsmaal was lasagna van lama. Dan naar Loki Hostel geweest, een groot backpackerskot met cafe en al. Zalig om er 2 Australische en 2 Britten tegen het lijf te lopen. Had die mannen al een maand nie meer gezien. Feestje begon beetje saai, beetje Amerikaans-achtig, maar heb me later wel ferm geamuseerd. Na 12 uur met Sanne, Marly en een Argentijnse companie naar de Mongo's club geweest tot de vroege uurtjes. Twas een goe begin van het nieuwe jaar.

Nog enkele leuke gewoontes hier met nieuwjaar. De mensen vieren ook in familie. Ze eten gans de avond niet tot 12 uur, dan is het varken. Om 12 uur doen ze ook verschillende dingen voor een jaar vol geluk. Als je geen probleem wil hebben tijdens het reizen, loop je een toerke van den blok met een valies. Wil je veel geld, dan doen ze iets met fake papieren papier. Zo zijn er nog enkele dingen, maar kan er niet opkomen.

1 januari

Pas smiddags wakker geworden. Dagje rondgewandeld in La Paz en naar El Alto geweest. Das een voorstad van La Paz vanwaaruit je een prachtig zicht hebt over de stad in de diepte. La Paz is echt tof, ik kan er nie genoeg van krijgen. Twas wel kalm vandaag. Leuk is dat de schoenpoetsers er hier uitzien als terroristen met een muts waar enkel hun ogen zichtbaar zijn en een pet er ver over getrokken. Dat omdat ze niet herkend willen worden terwijl ze hun minderwaardige job doen. Ook leuk zijn de hoedjes van de vrouwen hier. Magritte-achtige potten die wonderwel blijven staan op hun hoofd.

Voila, we zijn er weer. Rest mij nog een gelukkig nieuwjaar te wensen. Prospero año!