Sobreviviendo Bolivia: potverdriedubbeltjes! Toppie joppie!

Hola amigos, bamos!

2 januari

Vroeg opgestaan voor bezoek aan de ruines van Tihuanacu. Geluk gehad en op een bus kunnen springen die al aan het rijden was. De Tihuanacu-cultuur is eigenlijk een veel grotere cultuur geweest dan bv de inca's, maar ze zijn wel minder bekend. Bekendst zijn ze voor hun grote monolieten. Ze hebben beelden van 8m hoog uit 1 stuk. Zo'n steentje weegt 40 ton. Ongelooflijk hoe ze dat hier kregen als je weet dat de dichtsbije bron van die soort steen op 30km ligt.

De ruines waren wel mooi, maar nu ook niet spectaculair. Vooral leuk dat ik bijna gans de site voor mij alleen had. (mijn hollandse reisgezellen hadden ook voorkeur gegeven aan dagje shoppen. Zij waren blij dat ze van de ruines gespaard bleven, ik blij dat ik van het shoppen gespaard ben gebleven)

Savonds heel gezellig. Mijn hostal zit vol Fransen en savonds was het Frans troef op het dakterras. Eentje had gitaar. Zalig om weg te dromen met onder de lichtjes van La Paz met Brel en Mano Solo op den achtergrond.

3 januari

Vandaag afdaling van 'de gevaarlijkste weg ter wereld' gedaan. De weg is 3-4m breed, onverhard en ernaast constant een kaarsrechte ravijn. De weg is in de jaren '80 verkozen tot gevaarlijkste weg ter wereld door een Amerikaanse verzekeringsmaatschappij of zo. Om even te schetsen: in een bepaald jaar gingen 26 voertuigen de ravijn in, bij 1 ongeluk alleen al vielen 100 doden. Ondertussen is er een nieuwe vervangingsweg. Er is nog steeds verkeer op de weg, maar veel minder. Backpackers op mountainbikes vervangen nu de overladen bussen.

Onze trip startte in op La Cumbre, op 4700m. Voor maar liefst 64km konden we naar beneden bollen, richting Coroico op 1100m. Een hoogteverschil van 3600m, van tussen de besneeuwde andestoppen naar de Yungas, groene jungle die de overgang vormt naar de Amazone. Op La Cumbre zaten we in de wolken. De eerste 20km waren op asfalt op een brede weg. Redelijk chill dus, enkel vrachtwagens inhalen was spectaculair. Maar dan begon het. Rechtsaf op een wegske de jungle in. Twas barslecht weer. Je zag bijna niets, nog steeds in de wolken. Die afdaling is de grootste kick die ik gedaan heb in mijn leven. Aan 50-60-70 per uur afdalen, onder jou een wegske van aarde en stenen, naast je op 2m een gapende ravijn en kruisjes, boven jou overhangende jungle en watervalletjes en op jou snot, modder en regen. Geen ravijn van 20m, wel eentje van 1km. Als ge derin vliegt nog tijd voor 2 weesgegroetjes en een onzevader. Enerzijds zonde dat we weinig van het landschap zagen, anderzijds kon je zo meer je ogen op de weg houden en waren de weersomstandigheden op en top 'flandrien'.

Eens beneden werden we opgepikt door ons busje. Die volgt normaal maar kon vandaag niet passeren door een landverschuiving, waar wij gelukkig wel te voet over konden. Ook teruggeraken in La Paz was niet evident. Eerst bolivianen moeten helpen die vastzaten in een modderstroom, dan andere weg moeten nemen door de bergen. Ook door was het plots file bij een riviertje die massas stenen had meegesleurd. De kraan was al aan het ruimen en even later ploeterden we met het busje door het water. De terugweg klaarde het weer op en zagen we nog enkele landschappen die we smorgens jammergenoeg hadden moeten missen.

4 januari

Vandaag trok ik met Marly en Sanne richting de Amazone, naar Rurrenabaque. We hadden de bus om 11u die met een uurtje vertraging vertrok. We zaten achteraan, boven de achterbanden dus waar alle schokken dubbel tellen. 18 uur door berg en bos, waarvan 15 uur onverhard, alvast spektakel verzekerd.

Op een weg als deze gelden ook speciale regels. Net als de 'death road' van gistern daal je af uit de Andes richting de jungle van de Yungas. De weg is meestal te smal om te kruisen. Kruisen is vaak een gans gedoe, maar het gebeurt voorzichting en hoffelijk, 2 zaken die hier elders niet bestaan in het verkeer. Vaak moet de ene achteruit, de copiloot moet uitstappen en bekijkt het zaakje om vervolgens te kruisen. De ene op 5 cm van de rotswand, de andere op 6 cm van het ravijn. Degene die klimt neemt altijd de ravijnkant, want die heeft een beter zicht op de weg. Rechts of links rijden telt hier dus niet.

Iedereen die je tegenkomt die het al gedaan heeft, kan er niet over zwijgen. Zeker nu, in het regenseizoen, hoorde ik van vertragingen tot 30 uur. 2 Australiers zeiden dat ze gratis van 'boompje kap' en 'modderstroompje schep' hadden mogen spelen. Onze busrit beviel me wonderwel. Snachts redelijk kunnen slapen, kmocht zelfs een stukje van het dekentje van mijn buurvrouw hebben, ooh... Af en toe vleig je een meter de lucht in van uw zetel. In paniek schiet je wakker, je ziet niets en je denkt da je de ravijn in vliegt. Het duurt zo 1 seconde voor je beseft dat alles ok is, eigenlijk wel grappig.

Minder ok was de dag ervoor geweest. (remember het slechte weer op onze mountainbike gisteren) In het slechte weer waren 2 bussen gesneuveld. Eentje weggeglibberd op een recht, plat stuk en gekanteld. Een andere de ravijn in en gelukkig 20m lager opgevangen door de bomen, slechts 5 doden. Godzijdank was onze rit volledig droog en kwamen we om kwart voor zeven aan in Rurre, na 19 uurtjes.

5 januari

Niet lang stil gezeten toen we uit de bus stapten en meteen een 'pampas tour' geboekt. We waren vulling van de jeep, das altijd een sterke positie om af te dingen. De 2 Ieren die ook op de bus zaten betaalden 650 bolivianos voor 3 dagen, wij uiteindelijk 400. (40 euro)

De pampas, dat is grasland dat als overstromingsgebied dienst doet voor de vele rivieren. Minder spectaculair landschap dan het regenwoud, maar veel beter om wildlife te spotten. We vlogen om 9 uur de jeep in voor 3 uur. Ons groepke bestond uit ons drieen, 2 Ieren, 2 Australiers en 1 Amerikaanse. Twas een tof bendeke. Rond de middag dan het bootje in richting ons basiskamp. Het boottochtje was alsdoor een zoo. Krokodillen, kaaimannen, schildpadden, apen en vogels stonden mooi te paraderen langs het riviertje. Ook de grootste ratachtige ter wereld gezien, raar en zeld zaam ding. En tenslotte ontdekt dat er zoiets als roze rivierdolfijnen bestaan, ook zeldzaam.

Savonds deden we met ons bootje uitstap naar de 'sunset bar' Alle andere agentschappen hebben hun kampen in de buurt en komen er ook. Gezellig internationaal pintje drinken bij zonsondergang.

6 januari

Tweede dag van de driedaagse. Rond 6 uur werden we gewekt door een bende brulapen. Onvoorstelbaar wat een leven die kunnen maken. Smorgens tsjoolden we met onze botten door de pampa's. Wel vervelend dat botten eerder in een waterreservoir veranderen als het water kniehoog komt. We zochten de anaconda's die je in dit gebied kunt zien. Das de grootste slang ter wereld, ze kunnen krokodillen opeten. (check youtube) Die dingen kunnen tot 8m worden. Onze gids vertelde dat in een dorpje eens een vrouwtje werd opgegeten door deze lieve slang. Of het waar is, geen idee. We zagen wel een cobra, de gids probeerde hem te pakken en raakte in een kort maar krachtig gevecht verwikkeld. Spectaculair maar na enkele seconden verdween de slang pijlvlug in het water, waarbij ze mijne rechter op 10 cm passeerde. Potverdriedubbeltjes, zegt de opa van Marly dan.

Smiddags terug bootje in en rivierdolfijnen spotten. In het filmke mis ik ze 2 keer, maar de derde keer zie je hoe ze walvisachtig ademen. Vervolgens ook gezwommen. 'Je zwemt met de dolfijnen' zegt de gids dan. Ja oke, in de buurt van mss, maar met. Ook grappig hoe een ander bootje 50m verder op piranha's aan het vissen was, maar tkon echt geen kwaad zei meneer gids...

En savonds: sunset bar! Toppie joppie, zeggen de hollandse meiden dan.

7 januari

Smorgensvroeg om 5u30 om zonsopgang te spotten vanop de river. Kon beter, we hadden teveel wolken, meer mug dan zon gezien. Wel heerlijk om zonder de motor rond te drijven. De vogels zongen een liedje en ook de apen waren weer van de partij.

Vervolgens smorgens ook nog op piranhas gevist. Geen enkele gevangen, wel eentje gezien van onze collega's. Vervolgens chillen in de hangmatten, ideaal einde voor de driedaagse. Was mooi en leuk maar wel hoog 'toerist-zit-in-het-bootje'-gehalte. Kga liever zelf op ontdekking, maar dit is hier jammer genoeg niet mogelijk.

Smiddags terug naar de weg, op 2 uur varen. Op de terugreis met de jeep stopten we in een dorpje, Reyes. Daar waren er toevallig jaarlijkse dorpsfeesten. Ze hadden tribunes getimmerd en er waren stierengevechten. Zot om te zien. Een stuk of 5 mannen, allemaal strontzat, probeerden een soort trofee van tussen zijn horens te pakken. Heb er daar eentje de lucht in zien vliegen, amai kvond het al straf dat hij nog rechtkroop. Kdurfde bijna nie kijkn maar de menigte ging uit de bol. Brood en spelen! Uiteindelijk won de degene die mij nog het meest zat leek, het leverde hem 100 dollar en eeuwige roem op. Ook stierenrijden deden ze, hier in het echt en niet op een plastieken ding zoals bij ons.

Savonds in Rurrenabaque nog gewandeld en naar een uitkijkpunt voor de sunset over de amazone. Prachtig. Pintje gedronken met 2 Australiers en ik vertelde hen van de stierengevechten. Ze waren er de dag ervoor ook gepassseerd en hadden meegedaan. Ze gaven toe dat ze ook eentje op hadden, zotjes.

8 januari

Zonde dat ik al vandaag vertrok uit Rurre. Echt leuke, relaxte plek bij 35 graden. Heerlijk om enkele dagen te hangmatten maar ik moet voortmaken. Tijd en geld, 2 grootste vijanden van elke reiziger. Smorgens vlug nog eens gewandeld in de jungle rond Rurre, kort maar krachtig.

Om 11u opnieuw de legendarische busrit aangevat. Afscheid genomen van Sanne en Marly na 2 bijna 2 weken samen. Jammer, maar zij hadden meer tijd. Ik schakel eventjes een ferme versnelling omhoog richting Cuzco, Peru.

Deze keer klaarden we de klus richting La Paz veel sneller en opnieuw geluk gehad met het weer. Om 5u30 smorgens stond ik er de volgende dag, na 17 uur hobbelen.

9 januari

In La Paz 3 uur moeten wachten en hopla, opnieuw de bus op voor 12 uur. Vlotjes de grens overgegeraakt en savonds aangekomen in Cuzco. Moe maar voldaan.

Wordt vervolgd.

Grz Hans