Migración, miseria y milagro?

Een jaar in een land verblijven, dat doe je niet zomaar. Daar moet je een visum voor hebben. In Nicaragua krijg je bij het binnenkomen als belg 3 maand cadeau.

Hier volgt een beschrijving in het lang en het breed. Waarom? Omdat ondanks het feit dat al wat hierop volgt mij de keel uithangt, er 1 iets interessant is: ‘het is toch eens een ervaring’. Ik vroeg dus de residentie aan voor 1 jaar op de dienst migratie in de hoofdstad Managua.

Eventjes afwijken:
Managua is de meest oninteressante hoofdstad die ik ken. In 1972 is die stad vernield door een aardbeving en ze hebben er nog altijd niet echt aan gedacht de stad herop te bouwen. Vuil, heet, arm, druk,…Grootste bezienswaardigheden zijn mensen te paard en kar op de drukke wegen en enkele gebouwen die meer dan 1 verdieping hebben.

Over gans die procedure waren we goed geinformeerd door Heleen, een collega die het ons voorgedaan had zonder problemen. Reeds in België doorkruiste ik gans Brussel. Een voorbeeld: bewijs van goed gedrag en zeden (is mijn onschuldig gezicht nie voldoende als bewijs?)

1. bewijs moet je aanvragen in het stadhuis. Dit moet ondertekend worden, niet door gelijk welke klerk. Moet minimum schepen of burgemeester zijn.
2. deze moet vertaald worden in het Spaans. Niet door gelijk welke klerk maar door een beëdigd vertaler.
(die u voor een standaardblaadje die je zelf kan vertalen in 10 minuten met de glimlach zegt: 55 euro aub)
3. die vertaling moet ondertekend worden door de rechtbank, dat om te bewijzen dat de vertaler wel beëdigd is (kassa. 20 euro)
4. vervolgens moet je met dat blaadje den trein naar Brussel op om vervolgens in Brussel ministerie van Justitie te zoeken. Deze willen er een stempel opzetten om te bewijzen dat de rechtbank wel een rechtbank is. (kassa...)
5. Vervolgens naar de andere kant van Brussel richting Ministerie van Buitenlandse Zaken. Ook daar zijn er professionele stempelzetters die geld moeten verdienen. Hier heet dat legalisatie. (kassa....)
6. Vervolgens naar de ambassade van Nicaragua voor de ultieme stempel. Die moeten er een nachtje over slapen: ‘’keert morgen eens terug señor’’ De volgende dag: klaar is kees. (kassa....)

Resultaat:
1. het papiertje is in orde (maar er zijn er nog andere gelijkaardige: geboorte-akte, medisch attest,....)
2. veel mensen hebben werk
3. velen hebben geld verdiend
4. ik ken Brussel al redelijk goed

Eventjes afwijken:
Wat mijn medisch attest betreft, wat een klucht. Dit kon ik via mijn NGO laten doen op een afdeling van het Ministerie van Volkgezondheid. Ik daarnaartoe zonder afspraak te maken, kwestie van het aantal op-en-af Brusselreizen te beperken. Vonden ze daar niet leuk, den doktoor wilde ne nie zien. Maar beetje zielig doen tegen de secretaresse hielp en zij regelde het toch. Doktoor vond dat niet leuk en vervolgens ging het onderzoek zo:

- U is koet kesont?
- Jazeker, meneer, oppie toppie!!!

Vervolgens POEF de stempel derop en ik was goedgekeurd. Dat vol van koorts en met toegeschroeide keel door de klierkoorts.... Niet enkel in apenlanden kom je dus toestanden tegen.

Bueno, eens alle papieren in België geregeld het vliegtuig naar Nicaragua op om daar de volgende papierophaling te doen. Ene papier moet door advocaat geschreven worden, andere opgezocht worden door collega tussen het stof van het archief,.... Dit moet verzwegen worden, dat moet gezegd worden,.... Ook papier opstellen dat je weigert de 3000 dollar deposito te betalen die normaal geëisd wordt.

Dan de eerste keer naar Managua gereisd op 10 augustus. Eerst naar de ‘cancelaria’ waar ze een stempel op de belgische documenten willen zetten. (voeg dus een zevende puntje toe aan het lijstje hier hogerop) (kassa...) Dan bellen, bellen en wachten op de advocaat die z’n mijn papieren nog niet in orde had gemaakt. Wat hij wel duidelijk had gedaan was een stapje zetten de nacht ervoor.

Vervolgens naar de dienst migratie. Buiten wachten tientallen mensen u op die er hun zaakjes doen. Notarissen om aktes op te stellen, mensen die pasfotos maken, styloverkopers... Vervolgens kom je in een grote zaal vol loketten. Eerst nog 2 papieren ter plaatse invullen. Daarvoor eerst aanschuiven om te betalen. Dan aanschuiven om die papieren te hebben. Dan het volgende juiste loket kiezen en daar zit iemand die doet met u wat hij wil. Na 2 minuten papieren doorzoeken had hij zijn analyse al klaar. Dit, dit en dit ontbreken.

Terugkeren dus. Mijn collega van administracion lastigvallen en zij vond min of meer de juiste papiertjes.

17 augustus, tweede reis naar Managua. Nu worden mijn papieren wel aanvaard. Wil wel nog niet zeggen dat ik mijn residentie hebben. Wil gewoon zeggen dat je alle papieren verzameld hebt en dat een andere corrupte klerk ze nu eens zal bekijken. Ge moet ons binnen 2 maanden maar eens bellen.

-‘’Ge zult wel 2 maanden visum moeten bijkopen e manneke’’.
- ‘’Jamaar, als de procedure loopt krijg je normaal toch een voorlopige toelating om in het land te zijn?’’
-‘’Ge zult wel 2 maanden visum moeten bijkopen e manneke’’.
- ‘’Maar meneer, mijn collega heeft enkele maanden geleden dezelfde procedure
gedaan en die kreeg een voorlopige toelating.’’
-‘’Ge zult wel 2 maanden visum moeten bijkopen e manneke’’.
-‘’Maar meneer, heb je nie goed geslapen mss?’’
- ‘’Ge zult wel 2 maanden visum moeten bijkopen e manneke’’. Bij die rij moet je
papier afhalen, bij die rij moet je betalen en dan kom je maar terug hier in de rij staan voor uw stempelken in uw paspoort.
- GRRRR


20 oktober deed ik dan het langverwachte telefoontje. Dat ging zo:

Allo? Ah wacht ik verbind u door.
Tjingeling tjingelang tralala trilili x 30
Allo? Kzou et nie weten, ik verbind u door.
Tjingeling tjingelang tralala trilili x 30
Allo? Nee meneer, das mijn verantwoordelijkheid niet.
Tjingeling tjingelang tralala trilili x 30
Allo? Rustig blijven meneer, nog eventjes geduld. Waarom kom je niet naar het loket in Managua?
Tjingeling tjingelang tralala trilili x 30

Het ergste moest nog komen. Na 25 minuten (telefoon op het werk heeft timer) had ik iemand aan de telefoon die mijn dossier blijkbaar opgevist had. Bleek dat ze me nog een papiertje bijvroegen. Ik kwam rood en paars tegelijk. Ik zei dat dat niet kon en daarop werd de telefoon ingehaakt....

Vervolgens via via aan nummer van de directrice van die dienst geraakt. Daar mijn beklag gedaan en die wou wel luisteren. ‘Bel binnen een uur terug, ik zal uw zaak eens bekijken.’

Een uur later bel ik terug. ‘Bel morgen eens terug’

De volgende dag bel ik. ‘Meneer, er een ontbreekt een papiertje.’ Dan stond ik weer evenver als de dag ervoor. Ik legde haar uit dat dat niet kon en dat ik sowieso dat papier niet in orde kon krijgen voor mijn visum verlopen was. ‘’Weet je wa, komt ne keer met mij praten in Managua.’’

26 oktober, de laatste dag van mijn visum ging ik dan maar het land uitgaan naar Costa Rica om dan de dag terug het land binnen te komen. Echter, ik moest toch door Managua passeren en maakte afspraak met de directora Pamela Aguilar.
Die bekijk mijn mapke eens en over het ontbrekende papier niets. ‘’We zullen het voor de commisie brengen’’. Bel vrijdag eens terug.

Maar ik had wel geen visum meer en normaal kan je maar 1 keer bijkopen. Eventjes over en weer gefluister en een meneertje aan het loket en ik kreeg een maand bij. Tja.... De kantoren van migratie trouwens vanbinnenuit gezien. Het was er een wemelen van heen-en-weer geloop en gefluister. Mensen kennen op die dienst, das waar het eigenlijk om draait.

Verdere uitleg kreeg ik niet en heb ik ook niet gevraagd. Kwestie van het rustig te houden.

Vrijdag volgt dus nieuwe episode. Heb eigenlijk wel goed voorgevoel. Om de een of andere redenen lijkt die directora mij te willen helpen....

In elk geval, ondanks de miserie is het een ervaring. Je leert hoe onefficient iets kan geregeld zijn. Maar ook hoe het moet voelen voor mensen uit de Derde Wereld die in Belgie willen wonen. Ik kan mij inbeelden dat het niet veel gemakkelijker is. Voor mij is er trouwens een alternatief (land verlaten en terug binnen komen) Voor hen echter niet....

Amen