vrijdag 11 december 2009

La purisima - La griteria

Ondertussen zijn we al halfweg december. December is in Nicaragua de maand van de feesten. (zegt men, mij lijkt het dat de Nicaraguanen gans het jaar door feesten)

Een van de belangrijkste feesten is ‘la purisima’. Dat is een feest ter ere van de onbevlekte ontvangenis van Ons Lieve Vrouwke. 7 dember is er de grootste Purisima van het land. Dat in Leon, daar ‘la griteria’ genoemd (vrij vertaald: het roepfeest) Het centrale plein voor de kathedraal loopt dan vol. Om 18u ’s avonds wordt het feest geopend door de bischop. Dan roept hij:

‘’Que causa tanta alegria?’’ (wat veroorzaakt er zoveel vreugde?)

‘’La concepcion de Maria!’’ (de ontvangenis van Maria!)

Daarop begint het vuurwerk. Plots licht er uit het vuur ‘’Viva la virgen’’ op, check op de foto waar het eigenlijk echt om draait.

Ik moet ooit nog eens over de multinationals schrijven, hun macht en greep op de mensen lijkt me hier nog groter dan in Belgie. Hoewel, groter misschien niet....maar in elk geval gemakkelijker zichtbaar.

Wanneer de ‘toros encuetados’ er aan beginnen wordt het letterlijk te gek. Dat zijn mannen die een houten constructie op hun hoofd hebben vol vuur. Plots schieten dan de vuurpijlen in het rond. Ja, in het rond, niet in de lucht. Op ooghoogte suizen ze om uw oren.....totaal onverantwoord. Zelf zag ik 3 mensen (licht) verbrand. Mensen met kinderen lopen van links naar rechts met hun kroost, net zoals de toros encuetados....

Maar de Nicaraguanen vinden het tof. Brood en spelen! Er zijn misschien wel 50 mensen verbrand, maar de andere 3000 hebben zich toch maar goe geamuseerd....

Na dit inferno trekken de mensen rond in de stad. Overal zijn er huizen waar er een soort minitafereeltje met Maria is opgesteld. Daar roepen de mensen dan ‘que causa tanta alegria’, waarop het antwoord ‘la concepcion de Maria’ volgt met een koeke of een spekke als beloning. Een beetje zoals Sinte-Maarten bij ons. De mensen dragen hun rugzak op bun buik, kwestie van hem zo rap mogelijk te vullen en geen tijd te verliezen.

Tot een gat in de nacht gaat het zo door, mooi allemaal.

vrijdag 4 december 2009

Leg wat in mijn schoentje....

Een typisch straatbeeld hier zijn telefoon- en elektriciteitsdraden vol schoenen. Reeds aan velen gevraagd waar dit voor staat. Toch bizar, zeker in een land waar schoenen een zekere vorm van luxe zijn. Velen moeten het stellen met plastieken sleffers of gaan blootvoets door het leven.Enkele verklaringen:

Sommigen zeggen dat deze schoenen van zatlappen zijn. Deze liggen vooral in het weekend namelijk op elke hoek van de straat hun roes uit te slapen. Grapjassen nemen dan hun schoen en gooien ze over den draad. Haha, vind ik eigenlijk wel grappig. De gemiddelde zatlap wacht hier niet tot het intreden van de nacht. Smorgensvroeg om 7u zie je ze al hun flesjes merkloze rum kopen. Kost minder dan een euro per liter, naar het schijnt heel schadelijke alcohol.

Anderen zeggen dat dit betekent dat in de nabijheid drugs verkocht wordt. Lijkt me wat bizar want het maakt het de politie niet zo moeilijk.
(wist je trouwens dat je hier een licentie moet hebben om bepaalde types lijm te kopen? Dit om het lijmsnuiven tegen te gaan)

Onder de vreemdelingen was het een tijdje gewoonte uw schoenen over den draad te gooien op uw laatste avond. Symbolisch of zo. Op een morgen zag ik eens iemand half op ons huis klimmen en de schoenen van onze buur werden van den draad gehaald. Zijn oude, kapotte schoenen liet hij achter en weg was hij.... Mooi beeld.

dinsdag 1 december 2009

Video Los Pipitos

De onderdirectrice van Los Pipitos moest onlangs naar Duitsland. Aangezien zij geen noot duits fluit was het idee een presentatie van ons centrum te maken in een filmke. Ik werd tot cameraman – regisseur – arrangeur gepromoveerd. Dit resulteerde in stunt- en nachtwerk. Het was de vrijdag om 20u klaar, de zaterdag om 4u smorgens was het vertrek.


De vlaamse versie vind je hieronder:




Voor de polyglotten, op youtube in vind je de video ook in het Spaans en het Duits.

Gegroet!

vrijdag 27 november 2009

Werken en leven in Nicaragua: het leven zoals het is…

Een onderdeel van mijn werk is het uitwerken van een handleiding in basiskinesitherapie. Deze bevat richtlijnen en informatie voor ouders van een kind met een handicap. Heel basis maar wel zaken die heel belangrijk zijn voor de ontwikkeling van het kind.

Onder andere de vertegenwoordigers van het RBC werken nu met mij. Dat zijn personen die in de verafgelegen dorpjes in contact staan met de families van gehandicapte personen. Zij kregen vorige maand een eerste versie. Vanmorgen hadden we een ontmoeting waarbij ik uitgebreider inging op de thema’s die de handleiding bevat. Bedoeling is ook dat ideeen, vragen en wijzigingen aangebracht worden door de vertegenwoordigers. Participatie heet dat. (als je dat woord niet kent, krijg je geen werk in de cooperatie)

Wat volgt is een stukje ‘’werken en leven in Nicaragua: het leven zoals het is’’

Aanvang was gepland om 8u. In totaal zijn waren er 15 personen die zouden komen. Wie was er aanwezig om 8u? Niemand. Enkel God en de Heilige Geest. (als ik het huis van een vriend verlaat, worden zij altijd met me meegestuurd door zijn evangelische moeder) Aanwezigheid om 8u45: 3 personen. Uiteindelijk om 9u15 begonnen met 6 aanwezigen.

Het te laat komen in het Zuiden is natuurlijk geen nieuw thema. Ik heb er ook totaal geen probleem mee. Echter, hier in Nicaragua heb ik het soms iets moeilijker om me aan te passen dan in Afrika. Hier zijn er 2 verschillende wetten/systemen/normen.... De mensen weten wat op tijd komen is. Als je een bus neemt naar Managua, start die stipt op de minuut en niemand komt te laat. Als er echter gewerkt moet worden....
In Ghana daarentegen gebeurde alles overal en altijd met vertraging. Daar kon ik er me dus veel beter op afstellen. Zelfs het nieuws van 19u begon er pas om 20u20....

Het eerste stuk van mijn discours was een sensibilisatie. In de dorpen is er geen kine, dus de familie moet zelf voor een groot stuk instaan voor preventie van contracturen, stimuleren van ontwikkeling,... Om indruk te maken toonde ik enkele typische gringovideo’s met de boodschap: ‘’Yes, I can!’’ Zowel de vertegenwoordigers als de ouders moeten geloven in hun kunnen en in een toekomst...

Vb: http://www.youtube.com/watch?v=VJMbk9dtpdY

Vervolgens een veel minder spectaculair, maar belangrijker deel. Alles ivm kinesitherapie. Op het einde van de voormiddag vroeg ik naar vragen, voorstellen, commentaren ivm de handleiding en de presentatie. En wat kwam er over de bus? 2 vragen over kine en 7 over de video’s. Tja......

Zo gaat dat wel vaker. Een kritische geest is toch ook een product van onze cultuur en onderwijssysteem. Als ik hier een voorstel doe of iets presenteer is het antwoord dan ook altijd: Amai Hans, heel goed !! (tuanis, deacachimba,...)

Wat ik hier vaak moet uitleggen is dat niet elk kind met een handicap per definitie een rolstoel en een operatie nodig heeft. Veel kinderen die zich moeilijkheden hebben om te stappen krijgen bijvoorbeeld een rolstoel via een of andere donatie. Gevolg is dat het kind een jaar later totaal niet meer kan stappen. Nog een jaar later is de rolstoel kapot. Echter, rolstoelen doneren is een van de meest sexy manieren om te steunen...
(op nr 2, verkoopt ook heel goed: projecten met comedores comunales (eetplaatsen) met gratis eten voor de kinderen in de dorpen. Waar ziten de 5 fouten?)

Volgens mij levert het RBC-project mooi werk. Echter, het kan altijd beter. Als cooperant moet je kritisch zijn en dat ben ik graag. Enkel opletten voor de adder in het gras: cynisme....

woensdag 18 november 2009

Residentie en andere avonturen

Nadat ik op 26 oktober met de directrice van de mirgratiedientst was gaan babbelen schreef ik dat ik een goed voorgevoel had. Om de een of andere reden wilde zij mij helpen. En ja hoor, enkele dagen later kreeg ik een telefoontje dat het zaakje geregeld was.

Ik dus op 3 november op naar Managua, voor de 4de keer. Eens aangekomen zeggen ze mij dat ik een uur moet wachten. Na dat uur begin ik druk te zetten op het vrouwtje aan het loket. (heb ik geleerd, anders gebeurt er niets) Een half uur en 3 bezoeken aan haar loket later kwam de kat uit de mouw. Bleek dat hun systeem plat lag en mijn residentie kon niet in orde gebracht worden. Nadat mijn gezicht blauw-groen en geel had uitgeslagen zei ik vriendelijk vaarwel. (ook dat heb ik geleerd, kwaad worden helpt niet)

Nadat ik mij telefonisch verzekerd had dat ze hun systeem teruggevonden hadden ging ik opnieuw naar Managua. Op vrijdag den 13de, het lot uitdagen heet dat... Aankomen in de grote, chaotische zaal van de migratiedienst voelde ondertussen al bijna aan als thuiskomen, zo gewend was ik het al. En wonder boven wonder, in een uur tijd had ik mijn felbegeerde kaartje in mijn handen!! Ik heb het circus van de Nicaraguaanse migratiedienst doorstaan....

Wachtend op mijn kaartje sloeg ik een babbeltje met een gepensioneerde gringo. (amerikaan) Deze nodigde me uit om het weekend door te brengen in Masachapa, een vissersdorpje aan de Stille Oceaan. Den Wallace, zo heette mijn nieuwe vriend, was 83 jaar maar met hulp van zijn wandelstok nog behoorlijk fit. Hij had over gans de wereld gewerkt voor den petrolindustrie. Beetje schizofeen. Terwijl wij met Volens aan ‘economia solidaria’ proberen te bouwen, was ik bij iemand beland die waarschijnlijk eerder dacht aan maximale winst en al zijn gevolgen... Maar soit, der waren genoeg andere onderwerpen om over te babbelen. Bijvoorbeeld de Belgisch Congo....

Wat bleek... ‘’Weet jij eigenlijk waarom ik je uitgenodigd heb?’’ Tja...nee.... ‘’Omdat je belg bent’’ Bleek dat hij in Congo gewerkt had in de jaren ’50 tot na de onafhankelijkheid. Hij had den besten tijd van zijn leven doorgebracht met Belgen, zei hij. Wat een absurd moment was me dat. Ik zat ’s avonds in godvergeten dorpje in Nicaragua, met een gringo te kijken naar foto’s uit 1954 van Congo en van de expo 58 en Brussel... Die man trok zelfs een stuk Belgisch pensioen.Congo was zijn eerste buitenlandse ervaring geweest en mij leek zijn neokoloniale geest nog niet uitgedoofd. Hij had een kast van een huis, volledig uitgerust met huisvrouwtje, tuinman en chauffeur. Hoewel hij me ze leek te respecteren, stond mijn toon tegenover hen me niet aan. Leek me soms iets te blafferig... De dorpelingen kregen wel een goeiedag, maar toch redelijk vanuit de hoogte gezeten in zijn fietstaxi als een koning op zijn troon.
‘’Everybody hates me in this village, but I don’t mind...’’
Toen de politie hem onderweg wilde doen stoppen reed hij droogjes door.... Niet te doen:
‘’Sorry men, I saw you too late’’
Hij moest ook naar zijn schrijnwerker gaan want op het nieuws had hij gezien dat er een lading mahonyhout (mag niet gekapt worden) in beslag werd genomen door de politie.
‘’Eventjes checken of dat mijn bestelling niet is’’

Er waren maar liefst 3 wegen vanuit Managua naar deze regio. Nadat er al 2 waren, werd er recent een 3de bijgelegd. Prachtige weg door de groene bergen. Waarom? Omdat Arnulfo Aleman, ex-president en goeie vriend van de huidige clown, Daniel Ortega, een huis (kasteel) heeft langs die weg.... Zo gaat dat hier...

Er werd voor mij een visser uitgezocht en men regelde dat ik zaterdag mee kon gaan vissen. Om 5 u ’s morgens werd ons bootje naar de zee gerold op boomstammen en hopla weg waren we. Ons bootje heette Morena en mijn kompanen Shanghai, Ariel, Carlo en Richard. Had sandwichen en sigaretten mee, kwestie van vrienden te maken. Vooral de sigaretten hadden succes. De zon rees op uit de zee en na een uur kwamen we aan bij onze netten, die er de dag ervoor uitgegooid waren. Nu is dit een simpele zaak: zowaar met GPS. Hoe ze dat vroeger deden weet ik niet, maar ze deden het.
We trokken de netten binnen, terwijl den Carlo de vissen al bewerkte. Het was een magere vangst. Enkel genoeg om de benzine voor de motor te betalen. 5 uur op zee beulen voor niets...maar dat kon de sfeer niet bederven.



’s Middags ging ik naar het nabijgelegen San Rafael del Sur. Daar waren het dorpsfeesten en in Nicaragua gaat dat bijna altijd gepaard met ‘’Stiereke-rijd’’ Wat houd dat in: in een arena spelen de mannen van het dorp cowboy. De zatsten/zotsten kruipen op de stier en hopla: ‘brood en spelen’!!
Zondags nam ik afscheid van den Wallace en keerde terug naar mijn iets bescheidener nestje in Esteli...

Miljaar, was me dat een echte gringo, meer cliche kon bijna niet:
- toen we in zijn auto stapten, was de eerste vraag: ‘’Ge zijt toch gene linksen e?!’’ Euh.... nee nee....
- eerst passeerden we langs een Subway voor een sandwich. Toen ze een zakje hadden om de restjes mee te geven was hij dolenthousisast: ‘’What a great idea!!’’
- om te slapen had hij een drankje mee naar bed: een Coca-Cola....
- ‘’Wat? Leven jullie met 3 in een huis zonder televisie???’’
- Hij keek via sateliet altijd naar Fox News, ferm rechts. Items waren hoe slecht Obama wel is en een soldaat die zijn compañeros had doodgeschoten. Was het wel gene moslim zeker....

Gegroet!

woensdag 11 november 2009

Orkaan Ida

Het is niet mijn gewoonte uit te pakken met miserie. Dat is er al genoeg. Maar toch een overpeinzing (zo zegt een collega dat) over een stukje actualiteit uit Nicaragua:

Vorige week donderdag passeerde aan de Caraibische kust orkaan Ida en haalde er verwoestend uit. Gevolg: miserie en ellende. Het gebied is een van de armste streken van het tweede armste land van Latijns-Amerika. Net zij worden telkens weer getroffen door de orkanen. De gevolgen van orkaan Mitch (1998) en Felix (2007)zijn er nog zichtbaar en hopla, daar is de volgende weer. De dorpjes die bestaan uit houten huisjes met daken uit bladeren worden in luttele minuten van de kaart geveegd. (daken uit bladeren zijn dan wel leuker voor de foto’s dan metalen golfplaten, echter, de realiteit is dat die symbool staan voor armoede. Jaarlijks moeten die vervangen worden, gemakkelijk 1 week werk. Sterk en duurzaam zijn ze niet.)

In juli ben ik in een verlengd weekend tot in dat gebied geweest. Na 20 uur (!!) bussen over de slechtste wegen van het land bereikt ik Bonanza in het gebied dat bekend staat als de ‘driehoek van de mijnen’ De bus moest ’s nachts tweemaal gerepareerd worden. Een keer was de radiator lek. Deze werd gestopt door een plastieken vork te smelten. Via een evangelischen typ kon ik er dorpjes van de Mayanga-indianen bezoeken. Daarvan zijn er nog ongeveer 9000. Ik werd er binnengeleid in enkele huizen voor medische raad omdat ik ‘doctor’ ben. Hetgeen ik er gezien heb is extreme armoede.

Het zien van armoede doet me weinig (pauvrete, c'est pas la misere), van extreme armoede daarentegen sta ik aan de grond genageld met tranen in m’n ogen. Er werd eenmaal per dag gegeten. Menu: pap van geplette bananen en water. Heb er een ondervoed kind gezien van 3 jaar dat kleiner was dan zijn neef van 9 maanden.

De wetenschap dat die mensen opnieuw getroffen zijn maakt me triest...

De uitloper van de orkaan zorgde bij ons vorige zaterdag voor een dag regen, zonder problemen echter. In El Salvador echter zorgden de regens voor 157 doden.






woensdag 28 oktober 2009

Migración, miseria y milagro?

Een jaar in een land verblijven, dat doe je niet zomaar. Daar moet je een visum voor hebben. In Nicaragua krijg je bij het binnenkomen als belg 3 maand cadeau.

Hier volgt een beschrijving in het lang en het breed. Waarom? Omdat ondanks het feit dat al wat hierop volgt mij de keel uithangt, er 1 iets interessant is: ‘het is toch eens een ervaring’. Ik vroeg dus de residentie aan voor 1 jaar op de dienst migratie in de hoofdstad Managua.

Eventjes afwijken:
Managua is de meest oninteressante hoofdstad die ik ken. In 1972 is die stad vernield door een aardbeving en ze hebben er nog altijd niet echt aan gedacht de stad herop te bouwen. Vuil, heet, arm, druk,…Grootste bezienswaardigheden zijn mensen te paard en kar op de drukke wegen en enkele gebouwen die meer dan 1 verdieping hebben.


Over gans die procedure waren we goed geinformeerd door Heleen, een collega die het ons voorgedaan had zonder problemen. Reeds in België doorkruiste ik gans Brussel. Een voorbeeld: bewijs van goed gedrag en zeden (is mijn onschuldig gezicht nie voldoende als bewijs?)

1. bewijs moet je aanvragen in het stadhuis. Dit moet ondertekend worden, niet door gelijk welke klerk. Moet minimum schepen of burgemeester zijn.
2. deze moet vertaald worden in het Spaans. Niet door gelijk welke klerk maar door een beëdigd vertaler.
(die u voor een standaardblaadje die je zelf kan vertalen in 10 minuten met de glimlach zegt: 55 euro aub)
3. die vertaling moet ondertekend worden door de rechtbank, dat om te bewijzen dat de vertaler wel beëdigd is (kassa. 20 euro)
4. vervolgens moet je met dat blaadje den trein naar Brussel op om vervolgens in Brussel ministerie van Justitie te zoeken. Deze willen er een stempel opzetten om te bewijzen dat de rechtbank wel een rechtbank is. (kassa...)
5. Vervolgens naar de andere kant van Brussel richting Ministerie van Buitenlandse Zaken. Ook daar zijn er professionele stempelzetters die geld moeten verdienen. Hier heet dat legalisatie. (kassa....)
6. Vervolgens naar de ambassade van Nicaragua voor de ultieme stempel. Die moeten er een nachtje over slapen: ‘’keert morgen eens terug señor’’ De volgende dag: klaar is kees. (kassa....)

Resultaat:
1. het papiertje is in orde (maar er zijn er nog andere gelijkaardige: geboorte-akte, medisch attest,....)
2. veel mensen hebben werk
3. velen hebben geld verdiend
4. ik ken Brussel al redelijk goed

Eventjes afwijken:
Wat mijn medisch attest betreft, wat een klucht. Dit kon ik via mijn NGO laten doen op een afdeling van het Ministerie van Volkgezondheid. Ik daarnaartoe zonder afspraak te maken, kwestie van het aantal op-en-af Brusselreizen te beperken. Vonden ze daar niet leuk, den doktoor wilde ne nie zien. Maar beetje zielig doen tegen de secretaresse hielp en zij regelde het toch. Doktoor vond dat niet leuk en vervolgens ging het onderzoek zo:

- U is koet kesont?
- Jazeker, meneer, oppie toppie!!!

Vervolgens POEF de stempel derop en ik was goedgekeurd. Dat vol van koorts en met toegeschroeide keel door de klierkoorts.... Niet enkel in apenlanden kom je dus toestanden tegen.


Bueno, eens alle papieren in België geregeld het vliegtuig naar Nicaragua op om daar de volgende papierophaling te doen. Ene papier moet door advocaat geschreven worden, andere opgezocht worden door collega tussen het stof van het archief,.... Dit moet verzwegen worden, dat moet gezegd worden,.... Ook papier opstellen dat je weigert de 3000 dollar deposito te betalen die normaal geëisd wordt.

Dan de eerste keer naar Managua gereisd op 10 augustus. Eerst naar de ‘cancelaria’ waar ze een stempel op de belgische documenten willen zetten. (voeg dus een zevende puntje toe aan het lijstje hier hogerop) (kassa...) Dan bellen, bellen en wachten op de advocaat die z’n mijn papieren nog niet in orde had gemaakt. Wat hij wel duidelijk had gedaan was een stapje zetten de nacht ervoor.

Vervolgens naar de dienst migratie. Buiten wachten tientallen mensen u op die er hun zaakjes doen. Notarissen om aktes op te stellen, mensen die pasfotos maken, styloverkopers... Vervolgens kom je in een grote zaal vol loketten. Eerst nog 2 papieren ter plaatse invullen. Daarvoor eerst aanschuiven om te betalen. Dan aanschuiven om die papieren te hebben. Dan het volgende juiste loket kiezen en daar zit iemand die doet met u wat hij wil. Na 2 minuten papieren doorzoeken had hij zijn analyse al klaar. Dit, dit en dit ontbreken.

Terugkeren dus. Mijn collega van administracion lastigvallen en zij vond min of meer de juiste papiertjes.

17 augustus, tweede reis naar Managua. Nu worden mijn papieren wel aanvaard. Wil wel nog niet zeggen dat ik mijn residentie hebben. Wil gewoon zeggen dat je alle papieren verzameld hebt en dat een andere corrupte klerk ze nu eens zal bekijken. Ge moet ons binnen 2 maanden maar eens bellen.

-‘’Ge zult wel 2 maanden visum moeten bijkopen e manneke’’.
- ‘’Jamaar, als de procedure loopt krijg je normaal toch een voorlopige toelating om in het land te zijn?’’
-‘’Ge zult wel 2 maanden visum moeten bijkopen e manneke’’.
- ‘’Maar meneer, mijn collega heeft enkele maanden geleden dezelfde procedure
gedaan en die kreeg een voorlopige toelating.’’

-‘’Ge zult wel 2 maanden visum moeten bijkopen e manneke’’.
-‘’Maar meneer, heb je nie goed geslapen mss?’’
- ‘’Ge zult wel 2 maanden visum moeten bijkopen e manneke’’. Bij die rij moet je
papier afhalen, bij die rij moet je betalen en dan kom je maar terug hier in de rij staan voor uw stempelken in uw paspoort.
- GRRRR


20 oktober deed ik dan het langverwachte telefoontje. Dat ging zo:

Allo? Ah wacht ik verbind u door.
Tjingeling tjingelang tralala trilili x 30
Allo? Kzou et nie weten, ik verbind u door.
Tjingeling tjingelang tralala trilili x 30
Allo? Nee meneer, das mijn verantwoordelijkheid niet.
Tjingeling tjingelang tralala trilili x 30
Allo? Rustig blijven meneer, nog eventjes geduld. Waarom kom je niet naar het loket in Managua?
Tjingeling tjingelang tralala trilili x 30

Het ergste moest nog komen. Na 25 minuten (telefoon op het werk heeft timer) had ik iemand aan de telefoon die mijn dossier blijkbaar opgevist had. Bleek dat ze me nog een papiertje bijvroegen. Ik kwam rood en paars tegelijk. Ik zei dat dat niet kon en daarop werd de telefoon ingehaakt....

Vervolgens via via aan nummer van de directrice van die dienst geraakt. Daar mijn beklag gedaan en die wou wel luisteren. ‘Bel binnen een uur terug, ik zal uw zaak eens bekijken.’

Een uur later bel ik terug. ‘Bel morgen eens terug’

De volgende dag bel ik. ‘Meneer, er een ontbreekt een papiertje.’ Dan stond ik weer evenver als de dag ervoor. Ik legde haar uit dat dat niet kon en dat ik sowieso dat papier niet in orde kon krijgen voor mijn visum verlopen was. ‘’Weet je wa, komt ne keer met mij praten in Managua.’’

26 oktober, de laatste dag van mijn visum ging ik dan maar het land uitgaan naar Costa Rica om dan de dag terug het land binnen te komen. Echter, ik moest toch door Managua passeren en maakte afspraak met de directora Pamela Aguilar.
Die bekijk mijn mapke eens en over het ontbrekende papier niets. ‘’We zullen het voor de commisie brengen’’. Bel vrijdag eens terug.

Maar ik had wel geen visum meer en normaal kan je maar 1 keer bijkopen. Eventjes over en weer gefluister en een meneertje aan het loket en ik kreeg een maand bij. Tja.... De kantoren van migratie trouwens vanbinnenuit gezien. Het was er een wemelen van heen-en-weer geloop en gefluister. Mensen kennen op die dienst, das waar het eigenlijk om draait.

Verdere uitleg kreeg ik niet en heb ik ook niet gevraagd. Kwestie van het rustig te houden.

Vrijdag volgt dus nieuwe episode. Heb eigenlijk wel goed voorgevoel. Om de een of andere redenen lijkt die directora mij te willen helpen....

In elk geval, ondanks de miserie is het een ervaring. Je leert hoe onefficient iets kan geregeld zijn. Maar ook hoe het moet voelen voor mensen uit de Derde Wereld die in Belgie willen wonen. Ik kan mij inbeelden dat het niet veel gemakkelijker is. Voor mij is er trouwens een alternatief (land verlaten en terug binnen komen) Voor hen echter niet....

Amen

donderdag 8 oktober 2009

El niño, Honduas en andere historische gebeurtenissen.

Hola,

ziehier een samenraapsel van enkele items, al dan niet interessant.

EL NIÑO

Het is regenseizoen en het zou normaal af en toe eens ferm mogen regenen. Dat gebeurt echter niet, daarvoor is het weerfenomeen 'el niño' verantwoordelijk voor. De regering doet niets, zegt men, dus zullen er families in problemen komen.

HONDURAS

Ik weet niet of dit een hot item is in Belgie, maar hier wordt de staatsgreep in Honduras wel op de voet gevolgd. Vorige maand sloop president Zelaya terug zijn land binnen. Hij zit nu vast in de ambassade van Brazilie, waar hij omsingeld wordt door het leger. Naar het schijnt zitten ze hem daar goed te pesten met chemisch spul en zo.
Na zijn inval namen couppleger Mitrailletti en de zijnen grondige maatregelen. Ik kopieer de blog van een collega die in Honduras zit, zonder toestemming dan nog:

In een poging om alle informatie tegen de De Facto regering (regering die eigenlijk geen regering is) te verijdelen, heeft de De Facto regering een decreet in het La Gazetta (Hondurees staatsblad) gepubliceerd dat voor de komende 45 dagen geen enkele bijeenkomst mag gebeuren zonder toelating van leger of politie, dat eenieder die na de avondklok buiten gezien wordt onmiddellijk en zonder pardon gearresteerd wordt en dat alle radio- en tv-zenders "die statements maken die de vrede en publieke orde verstoren, of die de humane waardigheid van publieke ambtenaren aantasten, of de wet aanvallen." door politie en leger gesloten kunnen worden.

AFSCHEID NADINE EN GUILLERMO

Vorig weekend alweer een vol afscheid. Deze keer waren ex-huisgenoot Nadine en buurman Guillermo aan de beurt. Nadine gaf een vuurshow. Bij Guille bleef het beperkt tot een Flor de Caña-show.Ondertussen ben ik het hier wel gewoon afscheid te nemen en nieuwe gezichten te zien. (de blanken wonen altijd in dezelfde huizen en werken in dezelfde organisaties, dus je leert ze wel kennen) Guille en Nadine zal ik toch wel missen, het waren goeie vrienden.

Van beide heb ik wel souveniers. In geval van Guille is dat positief: enkele nuttige spullen geerfd en luidsprekers overgekocht. Van Nadine is mijn souvenir iets minder: elke morgen zie ik in de spiegel hoe ze mijn kapsel naar de knoppen heeft geholpen. Ik had haar 'carte blanche' gegeven om mijn haar te knippen, maar had de fantasie van Nadine niet in rekening gebracht. Resultaat, ze had een soort spiraal in mijn haar geknipt. ''Wakala'' zei ik hier, dat is zoveel als ''Bwékes''. Nog zo goed en zo kwaad als mogelijk de boel terug rechtgeknipt, nu heb ik wel geen froefroe en zo meer.LOS PIPITOS
Deze maand stond jammergenoeg in het teken van ‘chaos’ in Los Pipitos. Op het einde van de eerste week werden 2 collega’s van het CET (centro estimulación temprana) de laan uitgestuurd. Als cooperant hoef ik hierover geen mening te hebben, maar ik voeg er toch graag aan toe: terecht.

Na hun ontslag mobiliseerden beide dames een groep ouders en begon de ellende. Binnenvallen van de kantoren, verspreiden van leugens, manipuleren van ouders, Los Pipitos Esteli op nationale televisie......niets ontbrak eraan. Blijkt dat Los Pipitos in het verleden ook al dergelijke woelige periodes heeft doorgemaakt. De groep die de 2 ontslagen collega’s steunt bestaat dan ook voor een stuk uit mensen die van de gelegenheid gebruik maken om oude rekeningen of frustraties te vereffenen.


Los Pipitos nationaal komt zich moeien, er zijn samenkomsten van de assocación, ....maar over het werk en de jongeren wordt weinig gepraat. Jammer allemaal, want het echte werk lijdt eronder.


Nu lijkt de rust terug gekeerd te zijn, maar dit kan schijn zijn....

In de taller agricultura was ik afgelopen maand druk bezig met het aanpassen van de structuur van de ‘circulo’. Dat is het moment ’s morgens waarin de jongeren praten over welke dag het is, wie er aanwezig is, hoe ze zich voelen, wel werk er te wachten staat, welk materiaal er daarvoor nodig is.... Voor de meeste jongeren in de taller agricultura is dit heel moeilijk. Nu is er een groot bord met een duidelijke structuur vol pictogrammen.

Nu druk bezig met het afwerken van mijn handleiding 'kinesitherapie'. Bedoeling is dat ouders en begeleiders hiermee de belangrijkste zaken weten voor de begeleiding van jonge kinderen met een handicap. (+/- tot 5 jaar) Hoe de ontwikkeling stimuleren, hoe verkortingen vermijden, hoe doorligwonden vermijden...
Daarmee zal ik dan ''opleidingen'' geven in het centrum, in omliggende centra en in de comunidades.Die comunidades liggen soms onbereikbaar in berg en bos. Sommige griezelig zoals in de sprookskes...VIRGEN DEL ROSARIO

Eergisteren werd er onder de collega's plots de vraag gesteld: werken we morgen? Bleek dat er een feestdag was de dag erop, maar het was pas om 15u duidelijk dat er de dag erop niet gewerkt moest worden. Zo gaat dat hier wel vaker... Interessant om zien wie er dan gaat lobbyen bij den directeur en zo, dat zijn mensen die dan plots heel gemotiveerd zijn.

Het was namelijk feestdag van de patroonheilige van de stad. De maagd Rosario of zo, hoewel ik niet weet of dat bewezen is.
(waarom schrijf ik da: hier gaat het er altijd over dat men in Nicaragua heel traditioneel is en dat wij westerlingen er maar op los.... Echter, om de haverklap is er wel een 16-jarig meisje zwanger...)
Dus: eerst zien, dan geloven.

Nicaraguanen zijn heel gelovig. De maagd werd gans de stad rond gedragen en een massa die volgde. De maagd waggelde heen en weer door de menigte, ze had precies gedronken. De stoet werd voorafgegaan door de groep van 'excellente leerlingen'. Lijkt een beetje vies voor ons, maar is hier heel gewoon. Er zijn ook om de haverklap wedstrijden en zo om de beste er uit te halen.

MINIVOETBAL in NUEVO AMANACER

In een bario aan de buitenkant van Esteli speel ik mee met een minivoetbalploegje. Het gaat er hevig aan toe. Daar waar in Belgie elk contact verboden is, lopen de duels hier eerder zoals in het basket. Bodycheck hier, duwtje daar... We bereikten de finale, die we jammergenoeg wel verloren met 4-3. Ik heb er wel een certificaat aan overgehouden...
Mijn naam staat zo geschreven: Jans Masilla, tja...

Zo, tot zover deze lezing.

Hans

maandag 28 september 2009

Springlevend!

Hola,


den latste tijd ontsnapt het bloggen mij hier een beetje. Vooral wegens veel andere dingen te doen. Maar maak je niet ongerust: ik ben nog springlevend!

Getuige volgende foto's

De laatsten is in de Cañon de Somoto, hier vlakbij. Van 15m de kloof invliegen, da geeft toch een duwke als ge landt...

Binnenkort doe ik echter wel eens de moeite iets meer inhoudelijk te typen.


Vele groeten!

woensdag 9 september 2009

Aqui se come gallo pinto.

Hola,

al een tijdje geleden zo lijkt het me. Niet veel tijd dus vlug enkele fotos met commentaar.

De mannen van de agricultura hebben elk hun bak volgezaaid. Hopen dat de tomaatjes en de paprikas willen meewerken... Muizen, muizen en nog eens muizen. Als ik op mijn werk een pet van de muur haal, blijkt er een familie in te leven, wil ik de klok eventjes juist zetten, blijkt er een familie in te leven...
In Salvador trouwens nog andere muizen gezien.Een van mijn 'Pipitos' kwam helpen in onze tuin. Cruz was in de wolken.
Toen Michael Jackson stierf, was het hier een hele tralala. Onze vriend Ronny deed mee aan een imitatiewedstrijd. Ziehier een foto met groupie Evelien.

Vrienden Thijs en Laure trouwden 5 september. Toch pijnlijk dat ik er niet bij kon zijn. Los Pipitos leefde echter mee, getuige het filmke en deze foto. (doe een beetje moeite en je kan het lezen)
Een week op cursus geweest in Cojutepeque, El Salvador. Het ging over inclusieve educatie, heel interessant en leuke groep. Erna ook het weekend blijven plakken in en rond hoofdstad San Salvador met enkele collega's
Juan werd deze week beroofd door 4 venten. Hij kon er niet mee lachen. Gelukkig heeft hij steun van den 'Bond van Grote en Jonge Gezinnen'.
Deze persoon is alvast een van de verdachten...

Zo, kort en bondig, het leven zoals het is...

Wordt vervolgd.